Sinds september 1944 en de bevrijding waren de dorpen in de grensgebieden ontdaan van burgers. Dit werd beschouwd als in hun belang en veiligheid. Het gebied kon en zou uiteindelijk opnieuw een gevechtszone worden.

Slechts een paar mensen mochten in het gebied blijven om hun vee te verzorgen. Zo werd Marguerite Linden-Meier ontvoerd door een Duitse patrouille die Luxemburg was binnengetrokken. Ze werd ondervraagd over de Amerikaanse aanwezigheid en installaties in het gebied rond Vianden. "We waren allemaal zo verbaasd dat we geen woord konden uitbrengen," herinnert ze zich. "Bivels is niemandsland; hier mogen geen burgers meer komen" legde een Duitse soldaat hen uit terwijl ze de burgers uit hun huis duwden in de richting van de Our. Ze moesten Duitsland oversteken, bergopwaarts naar Bauler en over geïmproviseerde bruggen waar ze naar een bunker werden gebracht voor ondervraging.

Later werden ze verder gebracht naar Bitburg. In de dagen daarna verder naar Kyllburg voor nog meer harde ondervragingen. Het was toen dat Marguerite met afgrijzen een grimmige Gestapo Nazi beambte herkende die voor de Amerikaanse bevrijding terreur had gezaaid in de wijk Diekirch.

Door gelukkige omstandigheden kon ze bij een Duitse boerenfamilie logeren (die ze voor de oorlog kende), die haar uiteindelijk hielpen om over de oevers van de Our, die ze was overgestoken, terug te vluchten.

Eenmaal veilig meldde ze zich onmiddellijk bij het Luxemburgse verzet en op haar beurt bij de Amerikaanse autoriteiten. Ze informeerde hen over wat ze had meegemaakt en dat ze talrijke Duitse voertuigen, artilleriestukken, tonnen voorraden en honderden soldaten dicht bij de grens had gezien. Ze werd zelfs meegenomen naar een hoger Amerikaans hoofdkwartier voor verdere ondervraging en herinnerde zich later: "Het leek erop dat ze ons niet echt geloofden".