Liberation Route Europe is een culturele route die mensen, plaatsen en gebeurtenissen met elkaar verbindt om de bevrijding van Europa van de bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog te markeren en na te denken over de geschiedenis van de oorlog en de langdurige gevolgen ervan. Met honderden locaties en verhalen in heel Europa verbindt de route de belangrijkste regio's langs de opmars van de geallieerden in 1943-1945. In 2023 begon het Ministerie van Economische Zaken samen te werken met LRE aan een netwerk van wandelpaden in het land. Er werd een wandelpad gecreëerd over de hele lengte van Luxemburg, evenals aansluitende kleinere routes. Deze routes verkennen de oorlogsgeschiedenis van het land vanaf de invasie door Duitse troepen op 10 mei 1940, met locaties en verhalen over verzet, gedwongen dienstplicht, vervolging en bevrijding. Treed in de voetsporen van de geschiedenis en ontdek de vrijheidsstrijd van de Luxemburgers langs de Liberation Route Luxembourg

Luxembourg

De verwoestende uitkomst van de Tweede Wereldoorlog had bij mensen het verlangen gewekt om nationalisme en grenzen te overwinnen. Het idee van een verenigd Europa werd geboren om geleidelijk een gemeenschappelijke markt te creëren met vrij verkeer van werknemers, goederen, kapitaal en diensten.Volgens het vooruitziende 'Schuman Plan' (1950) moest er toen een politieke Europese gemeenschap worden gecreëerd. Als eerste stap werd in 1951 de 'Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal' (EGKS) opgericht door de industriële fusie van zes landen. Na dit succes bracht het Verdrag van Rome in 1957 een uitgebreide gemeenschappelijke Europese markt tot stand. De eerste pogingen tot een politieke unie dateren uit deze periode.Het 'Plan Werner' liep al vooruit op een monetaire unie in het begin van de jaren 1970. In 1984 namen de Franse president François Mitterrand en de Duitse kanselier Helmut Kohl de eerste maatregelen om het verkeer tussen hun twee landen te vergemakkelijken. De Benelux-landen sloten zich bij dit veelbelovende project aan.Op 14 juni 1985 werd op het excursieschip Princess Marie-Astrid het 'Schengenakkoord' ondertekend, dat het leven van reizende Europeanen voorgoed zou veranderen: Europa werd een tastbare realiteit voor zijn burgers!De oorspronkelijke vijf deelnemende landen groeiden vervolgens uit tot het zogenaamde 'Schengengebied', waartoe de meeste EU-lidstaten en vier geassocieerde landen zijn toegetreden. Vooral het 'Schengenvisum' heeft de naam van het kleine dorp wereldberoemd gemaakt. Het Schengenakkoord heeft dus aanzienlijk bijgedragen aan de ontwikkeling van de Europese Unie. In 1997 werden de bepalingen ervan opgenomen in het Verdrag van Amsterdam.Het 'Europees Museum' van Schengen werd in 2010 ingehuldigd aan de oevers van de Moezel. Het is een interactief documentatiecentrum met veel achtergrondinformatie van het begin van de Europese gedachte tot een Europa zonder grenzen. In de directe omgeving staat het officiële monument voor het Schengenakkoord, drie koperen sterren, elk omlijst door twee stalen stèles.Als erkenning van zijn belang op de weg naar Europese integratie kreeg Schengen het Europees Erfgoedlabel.Het Schengenakkoord heeft mensen samengebracht in een Europa zonder grenzen.Mogen de gemeenschappelijke waarden van een verenigd Europa, die ons al acht decennia vrede, vrijheid en respectvol begrip tussen naties brengen, ons dagelijks handelen blijven bepalen. BELANGRIJKE OPMERKING: Het museum wordt momenteel vernieuwd en is daarom gesloten. Het zal rond mei 2025 heropend worden.

Europees Museum Schengen 

Met 38 verborgen deserteurs, twee Amerikaanse piloten en drie Franse krijgsgevangenen verzamelden vooral de bescheiden bunkers van Kaundorf de ononderbroken vaderlandslievende moed om de levens van wanhopige jonge mensen te redden van de naziterreur. Tijdens de bezetting werden vluchtelingen voortdurend verborgen en verzorgd in negen huizen en vijf aardbunkers in het dorp.De aardebunkers werden meestal uitgegraven in jonge dichte sparrenbossen en gebouwd rond boomstammen. De tinnen daken werden afgedicht met dakvilt en bedekt met een laag aarde en gebladerte voor een perfecte camouflage. De bunker 'an der Rundschelt' was gedeeltelijk ingegraven in een rots op een steile helling richting het Sauer Thal en had een nooduitgang.Bouwmateriaal moest 's nachts moeizaam naar binnen worden gesleept met handkarren en kruiwagens en op geheime plaatsen worden gedeponeerd. Dit was een poging om de anonimiteit van de helpers en de algemene veiligheid zo goed mogelijk te beschermen.Tijdens Pinksteren 1944 werd deze bunker in Rundschelt bezet door vier weerspannige soldaten die zich sinds november 1943 in het dorp hadden verstopt.Ondanks verschillende autonome verzetsgroepen werd geen van de vijf bunkers van Kaundorf ontdekt of verraden.Van de 85 bunkers in het hele land waren er ongeveer 80 bewapend. Veel deserteurs hadden hun dienstwapens meegenomen en waren bereid om een hoge prijs te betalen in geval van nood. Een aanval op de bunker bij Heinerscheid eindigde tragisch toen alle zes weerspannige deserteurs werden gedood in een verloren vuurgevecht tegen een aanvaller. Alleen de snelle bevrijding van het land in september 1944 voorkwam een grotere ramp door de steeds beter geïnformeerde Gestapo.De Kaundorf bunker in Rundschelt werd in 1987 gerestaureerd als nationaal monument en kan alleen te voet worden bereikt via een bewegwijzerde wandelroute vanaf de zuidelijke rand van het dorp.

Bunker Kaundorf

De Halifax MKII bommenwerper met serienummer JD-298 vloog op 27 augustus 1943 rond 21:00 uur vanaf RAF Lissett, Yorkshire. Het doel was om de industriestad Nürnberg te bombarderen. Het toestel vloog over het kanaal en vloog verder over België en Luxemburg voordat het het luchtruim van het Duitse vasteland binnendrong in de buurt van Schengen.Al snel werd de Halifax ontdekt door een Duitse Messerschmidt Me110 nachtjager. Deze werd bestuurd door Helmut Bergmann van nachtjagersquadron 4 en steeg op vanuit Metz, Frankrijk. Ze onderschepten het RAF-toestel en vielen het aan. Het werd geraakt aan de rechterkant van de romp en de brandstoftank vloog onmiddellijk in brand.Bemanningsmonteur George Rippingale en staartschutter John Thomas kwamen onmiddellijk om het leven. De piloot was nog steeds in staat om de beschadigde Halifax terug te manoeuvreren richting Luxemburgs grondgebied in de richting van Bech en Junglinster. Pilot Officer (Plt Off) Clarke gaf zijn bemanning het bevel te springen met de parachutes.Vier bemanningsleden konden veilig landen. Plt Off Clarke was ook in staat om te springen. Hij parachuteerde en landde te dicht bij het brandende vliegtuig dat was neergestort en ontploft op de 'Marscherwald'. Hij zou sterven naast zijn neergestorte vliegtuig.Van de vier bemanningsleden die de crash overleefden, werden er drie opgepakt en verborgen door Luxemburgse patriotten en konden weken later worden geëxfiltreerd om uiteindelijk terug te keren naar het Verenigd Koninkrijk. Het vierde bemanningslid werd gevangen genomen en opgesloten in een krijgsgevangenenkamp, Stalag IV-B in Mühlberg/Elbe.

Moerasbos

Het monument staat op de Luxemburgse oever van de rivier de Sauer (Sûre) en heeft een beschrijvende bronzen plaquette op een voetstuk in de vorm van een vijfpuntige Amerikaanse ster met daarop een 'diamant' van rode Luxemburgse zandsteen.Het kijkt uit over de rivier en ligt tegenover Duitse grensgebieden. Het staat op de voormalige plaats waar op 7 februari 1945 de rivier de Sauer overstak, naast een houten loopbrug. Als je deze laatste te voet oversteekt en naar de Duitse kant loopt, kun je nog steeds de overblijfselen van een Duitse mitrailleurpilaar zien. De pillendoos veroorzaakte aanzienlijke problemen tijdens de oversteek en er waren twee dagen van gecombineerde kostbare inspanningen van de US Infantry en Engineers voor nodig om hem uiteindelijk tot zwijgen te brengen met behulp van explosieven zoals satchelladingen en Bangalore torpedo's.

US Memorial Weilerbach

Het monument bestaat uit een stenen voetstuk met een gegraveerde Amerikaanse adelaar. Ernaast staat een geëmailleerde wegwijzer met de inscriptie:'Square 2nd Lt. Hyman Josefson, First American Soldier KIA for the Liberation of Pétange and the Grand-Duchy of Luxembourg, September 9, 1944'.Daarnaast staat een M-8 Greyhound gepantserde verkenningswagen, zoals gebruikt door Josefson en zijn bemanning, op bijna de exacte plek waar 2nd Lt. Josefson stierf. Zijn Greyhound werd geraakt door een Duits antitankkanon bij de voormalige wasfabriek.Vlakbij bevindt zich een documentatiecentrum met een aantal originele foto's en documenten over de bevrijding van Pétange.Elk jaar op 9 september vindt er in Pétange en rond het monument een fakkelceremonie plaats. Deze vindt plaats als eerbetoon aan de eerste Amerikaanse soldaat die stierf voor de vrijheid van Luxemburg.

 "Monument" '9 september 1944, We shall never forget'

Sandweiler German Military Cemetery is een begraafplaats uit de Tweede Wereldoorlog met 10.913 graven van Duitse soldaten die voornamelijk omkwamen tijdens de gevechten in het kader van het Ardennenoffensief in de winter van 1944-1945 in de Ardennen en de oostelijke grensgebieden van Luxemburg.4.829 soldaten liggen begraven in het 'Kameradengrab' massagraf, onder een groot zwart inheems 'Eifel' lavakruis. Hun namen staan op een reeks bronzen platen die in een cirkel rond het centrale kruis zijn aangebracht. De Duitse begraafplaats in Sandweiler wordt onderhouden door de 'Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge' (Federale Duitse Oorlogsgravencommissie) en staat qua ontwerp en indeling in schril contrast met de nabijgelegen Luxemburg-Amerikaanse begraafplaats.Een bezoek aan beide begraafplaatsen is goed mogelijk, zowel qua afstand als qua timing, en wordt ten zeerste aanbevolen.

Sandweiler Duitse militaire begraafplaats

Hier werd het hoofdkwartier van 12th Army Group, genaamd Eagle Tac, gevestigd van eind september 1944 tot ongeveer 22 december 1944.Generaal Omar Bradley voerde het bevel over het 1e (Hodges) en 3e (Patton) Amerikaanse leger en verliet Luxemburg om veiligheidsredenen aan het begin van de Duitse verrassingsaanval in de Ardennen in december 1944.Toen het Groothertogdom Luxemburg in september 1944 werd bevrijd door eenheden van het 1e Amerikaanse leger, vestigde generaal Bradley zijn hoofdkwartier van de 12e Legergroep in Luxemburg om dichter bij de operaties te zijn. Eagle Tac' werd gevestigd in de rechtervleugel van het gebouw van de Staatsspaarbank in de hoofdstad van het Groothertogdom. Deze vleugel was gebouwd op de resten van een voormalig verdedigingswerk uit de 17e eeuw. Men was van mening dat deze ondergrondse installaties in geval van een vijandelijke luchtaanval als schuilkelder konden dienen.Met het begin van de Duitse verrassingsaanval, 16 december 1944 in de Ardennen, trok generaal Bradley zich terug naar Frankrijk omdat men geloofde dat de vijand zou proberen Luxemburg Stad te heroveren.

Eagle Tac (hoofdkwartier 12e legergroep)

Tussen het plaatselijke General Patton Memorial Museum, op minder dan een halve mijl van het park, het voormalige hoofdkwartier van het Derde Leger van de generaal in Luxemburg (Pescatore Foundation van buitenaf) en zijn laatste rustplaats op de Luxemburgs-Amerikaanse begraafplaats in Hamm/Luxemburg, zal de geïnteresseerde bezoeker zeker grip krijgen op de buitengewone figuur, het leiderschap en de prestaties van George S. Patton.Ettelbruck heeft in feite de bijnaam 'Patton-stad', omdat hier 10 jaar na de oorlog de 'cult'-traditie ontstond om de Tweede Wereldoorlog en de twee bevrijdingen van Luxemburg door Amerikaanse troepen in 1944 en 1945 te herdenken.Hoewel bijna 80 jaar zijn verstreken, is de herinnering aan deze gedenkwaardige periodes en aan generaal Patton nog steeds een bekend en gerespecteerd figuur, bijna een nationale 'niet-Luxemburgse' held.

Standbeeld Generaal Patton 

Dit gebeurde toen hun RAF Hudson vliegtuig, op een geheime ongeregistreerde missie naar Duitsland, ten onrechte werd neergeschoten door een Amerikaanse nachtjager in de Luxemburgse Ardennen. Het RAF Hudson toestel stortte neer in de bossen bij Boxhorn en alle bemanningsleden kwamen om het leven. Het huidige omheinde monument zelf bestaat uit een granieten stenen kruis en zes grafstenen met de namen van de KIA agenten. Het wordt omringd door de brokstukken van de motoren, de gebroken propellerbladen en de romp van het vernietigde vliegtuig.Verschillende uitlegkaarten geven details over de geschiedenis van het onfortuinlijke vliegtuig en zijn bemanning. Het monument kan worden bezocht door de borden 'Monument Belge-britannique de SRA' te volgen en naar boven te lopen vanuit het gehucht Maulusmühle (weg van Clervaux naar Binsfeld) of vanuit het dorp Boxhorn, wat ongeveer 30 minuten duurt.

Maulusmühle Monument voor Belgisch-Britse SRA-vliegers

Het US Memorial van Diekirch bevindt zich in het stadspark aan de oevers van de Sûre (Sauer) naast de voetgangersbrug die de rivier overspant. Het werd in 1984 ingehuldigd op initiatief van het Nationaal Museum voor Militaire Historie van Diekirch. Dit was ter gelegenheid van de 40e verjaardag van de bevrijding van Luxemburg en het Ardennenoffensief.Het is een eerbetoon aan alle Amerikaanse militaire eenheden die van september 1944 tot februari 1945 in Diekirch en omgeving waren gestationeerd, vochten en er doorheen trokken.Deze eenheden waren de Amerikaanse 4e, 5e, 8e, 28e en 80e Infanteriedivisies. De Amerikaanse 5e, 9e en 10e Pantserdivisies. Delegaties van veteranen van enkele van deze eenheden woonden de officiële onthulling bij.Een bronzen plaquette onderaan de voet van het monument toont de voormalige spoorbrug van Diekirch, die later werd vervangen door de huidige betonnen voetgangersbrug. Het was via die spoorbrug dat eenheden van de US 5th Armored Division in de late ochtend van 11 september 1944 de stad voor het eerst bevrijdden.Dezelfde brug werd in de nacht van 19 op 20 december 1944 gebruikt door ongeveer 6.000 burgers om te vluchten en de stad in grote haast te verlaten in het zicht van de naderende vijand die de stad naderde. Ze werden geholpen door de lokale politie, verzetsstrijders en Amerikaanse soldaten om ervoor te zorgen dat ze veilig de rivier over konden steken en terug konden keren naar veilige gebieden verder naar het zuiden. Uiteindelijk werd de gedeeltelijk verwoeste brug midden januari 1945 op zijn beurt gebruikt door eenheden van de US 5th Infantry Division tijdens de oversteekoperaties over de rivier de Sauer. De brug werd gerepareerd door Amerikaanse legeringenieurs en vervolgens door Luxemburgse civiele ingenieurs om tot 1962 weer als spoorbrug gebruikt te worden.

US Memorial Diekirch 

De begraafplaats werd aangelegd door de US Graves Registration als voorlopige begraafplaats voor soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het noorden van Luxemburg sneuvelden. Meer bepaald tijdens de winter van 1944-1945 toen het Ardennenoffensief woedde.De begraafplaats werd officieel ingehuldigd en ingewijd in 1960.Er liggen 131 soldaten van Joodse afkomst en 22 broersparen geïnterneerd. Twee ontvangers van de Congressional Medal of Honor rusten hier. Er liggen twee generaals begraven, waaronder generaal George Smith Patton Jr. Er is één vrouwelijke verpleegster en er zijn 371 bijzettingen van onbekende personen.Verschillende mannen van 'Easy Company', 506th Parachute Infantry Regiment, US 101st Airborne Division liggen hier begraven. Dit werd beroemd in de HBO-serie 'Band of Brothers'.De graven bestaan uit witte marmeren kruizen of Davidsterren en liggen in rijen en percelen. Elk graf heeft een individueel gemerkt nummer, dit helpt mensen bij het identificeren van de graven bij een bezoek.De begraafplaats heeft een centrale kapel met een gecombineerd altaar voor het katholieke, protestantse en joodse geloof en gebrandschilderde ramen met de patches van de Amerikaanse hogere commando-eenheden van zowel het leger als de luchtmacht.Er zijn twee panelen met kaarten van het Europese inzetgebied van de Tweede Wereldoorlog, evenals de 'Battle of the Bulge' en de daaropvolgende campagne in Rijnland.De rijen graven zijn toegankelijk voor mensen met beperkte mobiliteit en het bezoekerscentrum bij de ingang geeft informatie over de begrafenissen. De begraafplaats is dagelijks geopend van 09:00 tot 17:00 uur, behalve op 25 december en 1 januari.Elk jaar organiseren de Amerikaanse ambassade en de Luxemburgse herdenkingsgemeenschap een uitgebreide herdenkingsceremonie die toegankelijk is voor het publiek ter gelegenheid van Memorial Day.

Luxemburg-Amerikaanse Begraafplaats

Eind november 1944: Luxemburg had net zijn neutraliteit opgegeven en de dienstplicht ingesteld, toen drie weken later de 'Ardennen' toesloegen en de Duitse troepen opnieuw de Luxemburgse Ardennen en het oosten van het Groothertogdom binnenvielen.Omdat generaal Patton zijn hele Derde Leger tegen 20 december 1944 vanuit de regio's Metz en Saar herpositioneerde voor een tegenaanval in het noorden van de Ardennen, had hij een geschikt hoofdkwartier nodig dat dicht genoeg bij de frontlinies was om de operaties te leiden. Zijn vooruitgeschoven staf vond het 'Pescatore Foundation' gebouw in Luxemburg, groot genoeg om het hoofdkwartier van het Derde Leger te huisvesten.Generaal Patton nam er zijn intrek op 21 december 1944. Omdat er een hoog veiligheidsniveau nodig was, zorgde het pas opgerichte kleine Luxemburgse leger (samen met Amerikaanse politie-eenheden) voor het grootste deel van de beveiliging en bewaking. Ongeveer 200 mannen van de 'Grand-Ducal Guards' onder bevel van luitenant Aloyse Schiltz, voormalig lid van de Vrije Franse cadetten en parachutist, werkten in ploegen en zorgden voor de beveiliging van de perimeter van 'Lucky TAC' tot maart 1945.Toen het hoofdkwartier van het Derde Leger op 27 maart 1945 van Luxemburg naar Duitsland werd overgebracht, bedankte generaal Patton luitenant. Schiltz voor de belangrijke bijdrage en diensten van zijn eenheid door hem een verchroomde M1 karabijn in een speciale presentatiekoffer te overhandigen. Deze wordt nu tentoongesteld in het Nationaal Museum voor Militaire Historie van Diekirch. Er waren geen veiligheidsincidenten tijdens de aanwezigheid van het hoofdkwartier van het Derde Leger in Luxemburg.

Fondation Pescatore: het hoofdkwartier van generaal Patton

In de nacht van 28 augustus 1943 stortte een Royal Air Force Handley Halifax bommenwerper MK II van het No.158 Squadron, RAF, met het nummer JD-298 neer en explodeerde in de bossen van 'Marscherwald' in bezet Luxemburg. De Halifax bommenwerper was uren eerder opgestegen vanaf vliegveld Lissett in Yorkshire, Engeland. De missie was om doelen in Nürnberg, Duitsland te bombarderen. De bemanning bestond uit de piloot, Flying Officer John 'Yorker' Clarke, en zes onderofficieren.Rond middernacht werd het toestel voor het eerst geraakt in het Frans-Luxemburgse grensgebied en Mid/Upper Air Gunner Sergeant John Thomas en Flight Engineer Sergeant George Rippingale kwamen onmiddellijk om het leven. Rond 01:00 uur. Een hernieuwde luchtaanval door een Duitse nachtjager, Messerschmitt Bf 110 G4, resulteerde in het in brand vliegen van de twee stuurboordmotoren. De piloot was niet in staat om het vliegtuig onder controle te houden en gaf de overgebleven bemanning het bevel om te "springen" met hun parachutes. Vier bemanningsleden sprongen onmiddellijk in de pikzwarte nacht in Oost-Luxemburg. Slechts enkele minuten later explodeerde het vliegtuig en stortte neer in de bossen van Marscherwald. De piloot zelf slaagde er niet in het brandende vliegtuig te verlaten en kwam bij de crash om het leven.De bemanningsleden die uit het vliegtuig sprongen werden gezocht door Luxemburgse patriotten en werden op verschillende locaties gevonden en verborgen gehouden voor Duitse zoekacties. Met de steun van lokale verzetsorganisaties werden ze vervolgens over de grens gebracht. Drie van hen, sergeanten Eric Brearly, John Dix en George Hirst, hadden geluk en slaagden erin om maanden na de crash terug te keren naar Engeland. Het vierde lid, sergeant Harold Robinson, werd gevangen genomen en zag het einde van de oorlog als krijgsgevangene. Herinneringen van de lokale bevolking aan de vliegtuigcrash bleven zeer levendig. Bijna elk huishouden bewaarde delen van de brokstukken van het vliegtuig. In alle jaren na de oorlog werd de crashsite onderhouden en bewaard. Pas in 2012 werd begonnen met het onderzoek naar dit hoofdstuk uit de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog in Luxemburg. Uiteindelijk werd in de herfst van 2013 een monument opgericht en ingehuldigd in aanwezigheid van de Britse ambassadeur H.E. Alice Walpole en hooggeplaatste leden van de Royal Air Force en Luxemburgse hoogwaardigheidsbekleders.

Moerasbos Halifax

Ten tijde van de Duitse bezetting van Luxemburg bestond de familie Kremer uit de volgende personen:Moeder: Anne Kremer-Jans, Geboren: 1.8.1892 - Gestorven: 1945Zonen: Léon Kremer Geboren: 16.4.1920, Aloyse Kremer Geboren: 23.1. 1923 - Overleden: 19.1.1945, Eugène Kremer Geboren: 4.6.1926Dochter: Lina Kremer Geboren: 9.7.1921Hun vader was overleden in 1933.De familie was landbouwers in het dorp Biwisch, vlakbij Troisvierges en de grens met België. Léon was in 1939 bij het Luxemburgse leger gegaan. Hij behoorde tot degenen die op 4 december 1940 naar Weimar werden gebracht om opgeleid te worden tot Duitse politieman. Toen hij in 1942 het bevel kreeg om een eed aan Hitler af te leggen, weigerde hij dit en werd hij naar het concentratiekamp Dachau gestuurd. Hij werd bevrijd op 29 april 1945.Toen de Gauleiter de dienstplicht in Luxemburg afkondigde, besloot Aloyse Kremer niet in het Duitse leger te dienen en verliet Biwisch om zich bij de Belgische Maquis (geheim leger) aan te sluiten. In de daaropvolgende maanden leidde hij talrijke Luxemburgse deserteurs over de zwaarbewaakte grens. In juli 1944 werd hij beschoten door de Duitse politie bij Amberloup in België. Na zware ondervragingen in de Villa Pauly in Luxemburg te hebben overleefd, werd hij naar het Reichskriegsgericht in Torgau gestuurd. Daar werd hij ter dood veroordeeld en op 19 januari 1945 geëxecuteerd.Tijdens Aloyse's tijd in de gevangenis in Luxemburg werden zijn moeder, Anne, en zijn zus, Lina, gearresteerd door de Gestapo. Na ondervragingen werden ze allebei naar het concentratiekamp Ravensbruck gestuurd, waar Anna verdween. Lina werd vervolgens naar kamp Bergen-Belsen gebracht, waar ze werd bevrijd door Britse troepen. Na een verblijf in Zweedse ziekenhuizen werd ze gerepatrieerd naar Luxemburg.In 1985 werd in Biwisch een monument onthuld ter ere van de verzetsactiviteiten van de familie Kremer.

Kremer Familie Weerstand

De Duitse Panzer Lehr Division (Lehr) kreeg de opdracht om Bastogne in te nemen via Donkols-Bras of via Eschweiler-Derenbach. Toen de opmars van de Lehr op 18 december 1944 Erpeldange bij Wiltz bereikte, ontstond er een hevige strijd met de Sherman tanks van het 707e Tankbataljon.Lieutenant Colonel (Lt Col) Richard W Ripple's commandotank 'Blood &amp; Guts' speelde een centrale rol in het succesvolle verdedigingsgevecht. Zijn tank had dekking gezocht in een mestput. Na urenlange gevechten moest de Sherman uiteindelijk door de bemanning worden achtergelaten bij de terugtocht naar Wiltz. Veel tanks gingen verloren, maar de Amerikaanse weerstand werd steeds sterker in de richting van Wiltz.Er kon geen verbinding tot stand worden gebracht met de 5de Duitse Parachutistendivisie, die de aanvalswig op de zuidflank van Wiltz moest beveiligen. Het Duitse tijdschema verbood lokale gevechten, wat betekende dat generaal Bayerlein (commandant van de Lehr) de opmars via Wiltz-Bras naar Bastogne moest staken.Ondertussen was zijn 902ste Panzer Regiment Wiltz omzeild naar het noorden via Eschweiler en bereikte Derenbach. Generaal Bayerlein besloot toen om in de dichte mist van de nacht verder te trekken langs een verkend zandpad van Niederwampach via Bennonchamps-Mageret naar Bastogne. Door de slechte staat van het pad werd Mageret pas na nog eens vier uur verlies bereikt.De 12 Panther tanks hadden dringend brandstof nodig voor de speerpunt en verdere opmars was ervan afhankelijk. Dus met vertraging werd Neffe pas op 19 december bereikt en in de ochtend stuitte het op de Amerikaanse 101ste Airborne Divisie. Ze waren op tijd in positie gekomen voor het dorp. De hand-to-hand coup van de Lehr om Bastogne was nu mislukt.In de nacht van 20 december werd Wiltz omsingeld. Lt Col Richard W Ripple beval zijn eenheid, na het vernietigen van al hun tanks, zich in groepen naar Bastogne te begeven.Na de oorlog werd de Sherman 'Blood and Guts' teruggevonden door de inwoners van de stad en wordt sindsdien in ere gehouden als een authentieke getuige van het Amerikaanse verzet in de stad Wiltz.

De Sherman-tank van luitenant-kolonel Ripple, Wiltz

Rond het strategische verkeersknooppunt SchumannsEck bij Wiltz woedde wekenlang een moorddadige stellingenoorlog tijdens de 'Slag om de Ardennen', die onlosmakelijk verbonden is met de regionale Slag om Bastogne. Vandaag de dag is er op dezelfde plek een gedenkpad gewijd aan internationaal begrip en vrede in de wereld in het kader van het Interreg-project 'Land van Herinnering'.Nu de hedendaagse getuigen van de oorlog ons helaas voorgoed verlaten, is het nog belangrijker om ons gemeenschappelijk historisch erfgoed door te geven aan toekomstige dragers van de herinneringscultuur.Langs 20 thematisch gestructureerde stations worden het verloop en de verschrikkingen van de moorddadige veldslagen van dichtbij geïllustreerd. De verhalen worden gepresenteerd op originele locaties met 65 levensgrote fotosilhouetten van originele foto's.Tijdens de rondleiding worden interesse en verbijstering voortdurend aangewakkerd om mentaal en interactief bezig te zijn met de tentoongestelde scènes.In de meeste fotosilhouetten zijn gedetailleerde foto's geïntegreerd van objecten die na de oorlog op de locatie zijn gevonden. Deze zullen, in een verdere fase van uitbreiding, virtueel worden gekoppeld aan de originelen die in musea worden tentoongesteld.De nadruk van de getoonde onderwerpen ligt duidelijk op de hachelijke situaties en het lijden van de burgerbevolking en de jonge soldaten. De lange route is 2,8 km lang en de korte route 1,7 km.

Herinneringspad 'Schumanns Eck 1944-1945

De Gestapo probeerde herhaaldelijk deze netwerken te infiltreren met verraders, soms met succes, om hun vertakkingen over de grenzen heen tot diep in het achterland op te breken. Elke onbekende vluchteling was daarom een potentieel risico om een Gestapo-informant te zijn of, als hij onder marteling werd gearresteerd, namen en locaties van de netwerken te onthullen.Aan het begin van de oorlog behoorden het patrouilleren en het voorkomen van smokkel aan de grenzen van het Reich tot de belangrijkste taken van de Duitse 'Zollgrenzschutz' (ZGS), die vanaf 1942 tot 1943 steeds meer betrokken raakte bij militaire en politieachtige conflicten met goed georganiseerde, deels gewapende smokkel- en vluchtelingenbewegingen in de bezette gebieden. In de laatste jaren van de oorlog werden de leidinggevenden van de ZGS daarom voortdurend vervangen door politie- en SS-troepen.De nachtelijke grensoverschrijdende vluchthelpers werden extreem zwaar gestraft met doodstraffen, strafslavernij, herhuisvesting van de families van de helpers en opsluiting in concentratiekampen (KZ). Schietpartijen met doden aan beide kanten behoorden tot de dagelijkse routine.Stel je de moed, de volwassenheid en de karaktersterkte voor van die jonge patriotten die hun leven en dat van hun familieleden riskeerden tijdens nachtelijke operaties om voortvluchtigen te redden die vaak anoniem waren en dat wilden blijven.De angst om verraden te worden was een constante metgezel, die de helpers altijd aanspoorde om heel voorzichtig te zijn!De opgekropte woede tegen de terreur van de nazi-bezettingspolitiek en de drang om de misdaden van het regime niet langer te tolereren, evenals de ongekende solidariteit om mensen in de grootste nood te redden, inspireerden vele helpers om niet op te geven ondanks het gevaar voor hun leven. Mogen hun moed en doorzettingsvermogen een voorbeeld voor ons zijn om de uitdagingen van vandaag aan te gaan.Om deze heldendaden voor de vergetelheid te behoeden, is er een gedenkpad aangelegd dat in grote lijnen langs de route loopt die destijds door de vluchthelpers en hun vele dappere vluchtelingen werd gebruikt.Het gedenkpad volgt de veel bereisde vluchtroute die begon in het kleine dorpje Sassel, Troisvierges omzeilde, de spoorweg overstak en vervolgens verdween in het uitgestrekte bos van Biwisch om de grens over te steken bij het beekje 'Kléngelbaach' en eindigde op Belgisch grondgebied bij een plaats die toen 'Maison Roche' heette.Een paar andere clandestiene grensovergangen op het noordelijke puntje van Luxemburg werden in die tijd ook gebruikt.

Herinneringsspoor van de ontsnapten

De oorsprong van het Hinzert Cross-monument op de begraafplaats Notre-Dame gaat terug tot de begrafenissen die daar op 9 en 10 maart 1946 werden gehouden.Sindsdien wordt er elk jaar op de nationale herdenkingsdag een officiële bijeenkomst gehouden bij het monument. In maart 1946 repatrieerde de Luxemburgse regering de opgegraven lichamen van 78 Luxemburgers. In 1946 werd deze begraafplaats gemarkeerd door een kruis (kruis van Hinzert) dat was gemaakt van balken uit het concentratiekamp Hinzert en eind 1945 was geplaatst op de begraafplaatsen in Hinzert.Eind jaren 1960 werd de site omgebouwd en uitgebreid met een voorplein. Het werd ingehuldigd op 10 mei 1969 en kreeg de naam 'Monument de la déportation' (Monument van de Deportatie). In 1974 besloot de regering om de titel 'nationaal' toe te voegen aan de naam. Op initiatief van de Nationale Raad van het Verzet kreeg het monument de naam die het nu nog heeft: 'Monument national de la Résistance et de la déportation' (Nationaal Monument voor Verzetsstrijders en Gedeporteerden).De site is sindsdien uitgebreid en heringericht, met de toevoeging van een bronzen standbeeld dat bekend staat als 'De Politieke Gevangene'. Het standbeeld werd gemaakt door Lucien Wercollier (1908-2002), een kunstenaar en docent kunstonderwijs die zelf verzetsstrijder was, een voormalige politieke gevangene in Hinzert en een gevangene in de kampen in Lublin en gedwongen herhuisvesting in Silezië.Het Nationaal Monument voor Verzetsstrijders en Gedeporteerden symboliseert het lijden van de Luxemburgers die zich verzetten tegen het beleid van de nazibezetters. Het is een plek waar overlevenden en politieke leiders samenkomen om ons eraan te herinneren dat we nooit mogen ophouden het recht op onafhankelijkheid en de fundamentele vrijheden te verdedigen. Het is ook een nationaal gedenkteken, waar jaarlijks rond 25 februari (de datum van de executie van 23 verzetsstrijders bij Hinzert) een bijeenkomst wordt gehouden als Nationale Dag van het Verzet.

Nationaal Monument van Verzet en Deportatie

Van 1940 tot 1944 werd de villa gebruikt als hoofdkwartier van het 'Einsatzkommando der Sicherheitspolizei und des SD' (Gestapo).Alle mensen die zich verzetten tegen de Duitse annexatiepolitiek van Luxemburg bij het Duitse Rijk werden gearresteerd en naar het hoofdkwartier van de Gestapo gebracht om te worden ondervraagd. Soms werden ze ook gemarteld voordat ze naar de gevangenis of concentratiekampen werden gestuurd. De kelder van de villa werd omgebouwd tot gevangeniscellen waar talrijke leden van verzetsbewegingen werden ondervraagd en gemarteld.De kantoren van de 'Judenbeauftragter' bevonden zich in hetzelfde gebouw. Hier werden de deportatielijsten opgesteld en de deportaties georganiseerd.Twee gedenkplaten aan de buitenkant herdenken de slachtoffers van het verzet en de 1.300 Joden van wie de deportatie hier werd georganiseerd.Op de twee gedenkplaten staat'Villa Pauly / Siège de la Gestapo 1940-1944. Passant, souviens-toi des résistants torturés en ces lieux sous l'occupation nazie'.Passant, souviens-toi qu'en ces lieux fut organisée à partir de 1941 la déportation des Juifs du Luxembourg. 1300 kinderen, vrouwen en mannen hebben deelgenomen aan de tourmente de la Shoah. (NL: Villa Pauly / Gestapo-hoofdkwartier 1940-1944. Voorbijgangers, denk aan de verzetsstrijders die hier tijdens de nazi-bezetting werden gemarteld'.Voorbijgangers, vergeet niet dat hier vanaf 1941 de deportatie van de Luxemburgse Joden werd georganiseerd. 1300 kinderen, vrouwen en mannen kwamen om in het tumult van de Shoah'). De 'Villa Pauly' werd de belichaming van de wrede nazi-heerschappij in Luxemburg.

Villa La Palma

In afwachting van het grote Russische offensief in het centrale deel van het Oostfront en de invasie van Frankrijk door de Westerse Geallieerden, werd het einde van het Derde Rijk duidelijk in de lente van 1944. Het aantal dienstweigeraars in Luxemburg steeg snel. Toen 400 Luxemburgse dienstplichtigen in april 1944 werden opgeroepen voor de Duitse Wehrmacht, trotseerden nog eens 160 jonge dienstplichtigen het nazi-bevel. De regelmatige arrestatiegolven van de Gestapo tegen de Luxemburgse verzetsbewegingen hadden het aantal smokkelaars en geheime schuilplaatsen sterk verminderd. Honderden dienstweigeraars waren al ondergedoken in ongebruikte zijtunnels van mijnen en andere schuilplaatsen in het zuiden van het land. Er was dringend behoefte aan meer schuilplaatsen. Met de hulp van moedige dorpelingen uit Differdingen werd geprobeerd een alternatieve bunker op te zetten in het minder toegankelijke gebied bij Schlindermanderscheid. Deze aarden bunker was ongeveer 3m breed, 17m lang en 2,5m diep, ingegraven in de bosbodem. In deze bunker 'an der Dosbaach' verbleven maar liefst 17 mensen gedurende 8 maanden tot de bevrijding op 10 september 1944. De inwoners van de bunker werden van voedsel voorzien door doodsverachtende inwoners van de omliggende dorpen. In het pikkedonker werden matrassen uit het Duitse rusthuis in Kautenbach gehaald en zelfs een zware kachel werd moeizaam over een afstand van 4 km versleept. De bunker werd dag en nacht bewaakt en voedselvoorraden werden 's nachts op geheime plaatsen verzameld. Bijzonder avontuurlijk waren de gevaarlijke wapentransporten met twee karabijnen verborgen in kachelpijpen, die meerdere keren werden uitgevoerd door een dame in het bagagerek in de treincoupé van Differdingen, 70 km verderop, naar Goebels Mühle. Ter herinnering aan deze donkere oorlogsjaren kwamen vrijwilligers en familieleden samen om 'An der Dosbaach' in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. Bij deze gelegenheid werd ook het bunkerwandelpad door de ongerepte natuur met toegang tot de bunker aangelegd.

Bunkerpad Friedbusch - Laatste redmiddel in het uur van nood

In 2009 dienden vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap en historici, na uitgebreid onderzoek te hebben gedaan naar de confiscatie van Joodse eigendommen, een verzoekschrift in bij de regering om een monument op te richten ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Shoah in Luxemburg-stad. In 2018 werd het 'Kaddish'-monument, gemaakt door de Frans-Israëlische beeldhouwer Shelomo Selinger, ingehuldigd op de Boulevard Franklin Delano Roosevelt. De locatie markeert de plaats van de eerste synagoge van de stad, die in 1823 werd ingewijd. In 1894 werd deze synagoge vervangen door een grotere, gelegen op de hoek van de Rue Notre Dame en de Rue Aldringen.De joodse bevolking in Luxemburg werd op 10 mei 1940 geschat op ongeveer 4000. 1.300 werden gedeporteerd uit Luxemburg, Frankrijk en België, waar ze een tijdelijk toevluchtsoord hadden gevonden. Ongeveer 1.000 Joden hadden de Luxemburgse nationaliteit, de andere 3.000 waren vluchtelingen uit Duitsland, Oostenrijk, Polen, Tsjecho-Slowakije en andere Oost-Europese landen. Ongeveer 60 Joden overleefden in Luxemburg als partners in een gemengd huwelijk. Ongeveer 10 Joden overleefden door onder te duiken bij niet-Joodse Luxemburgse families.De inscriptie op het Kaddish Monument luidt:Kaddish: "Pour les Juifs du Luxembourg assassinés par les Nazis 1940-1945. " (Voor de Joden in Luxemburg die door de nazi's zijn vermoord 1940-1945) Er is een herdenkingsroute in Luxemburg-stad die bezoekers langs de belangrijkste bezienswaardigheden met betrekking tot de Shoah voert. De route duurt ongeveer twee uur en is 3 km lang. Een elektronische kopie van de beschrijving van het pad kan hier worden gedownload:<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://assets.prod.app.luxembourg-city.com/data/media/6df06eca-67b2-4b4a-9b13-9455dbbea05c.pdf">https://assets.prod.app.luxembourg-city.com/data/media/6df06eca-67b2-4b4a-9b13-9455dbbea05c.pdf</a>

Kaddisj Monument

Na de oorlog werd het gebouw de zetel van de vereniging van jongeren die gedwongen werden om in het Duitse leger te dienen. Zij geloofden dat zij ook uit Luxemburg waren 'gedeporteerd', vandaar de naam Deportatiemonument.In het gebouw werd in de jaren 1990 een tentoonstelling ingericht met voornamelijk jonge mannen die onder dwang dienst namen in het Duitse leger en 1300 gezinnen die onder dwang werden hervestigd in Oost-Duitsland. Er is ook informatie te zien over de deportatie van Joden uit Luxemburg.Op 31 augustus 1942 stelde Gauleiter Gustav Simon de dienstplicht in voor jonge mannen geboren tussen 1920 en 1924 (later tot 1927). De reactie van het Luxemburgse volk was een staking om te protesteren tegen deze oorlogsmisdaad.Als vergelding hiervoor riep de Gauleiter een krijgsraad in het leven die voorgezeten werd door de chef van de lokale Gestapo. Dit leidde ertoe dat 20 stakers werden gearresteerd en ter dood veroordeeld. Ze werden de dag na hun proces doodgeschoten in de buurt van het Duitse concentratiekamp Hinzert.In de daaropvolgende maanden zouden ongeveer 10.200 jonge mannen worden ingeschreven en de eerste trein die hen naar de Duitse kazernes bracht, vertrok op 18 oktober 1942 vanuit Luxemburg (centraal station). Omdat het vertrek van de eerste trein nieuwe protesten opriep, besloten de Duitsers om de treinen te laten vertrekken vanaf het station van Hollerich of om treinen uit het noorden van het land rechtstreeks naar Duitsland te laten rijden.In september 1942 besloot de Gauleiter om alle families die hij 'politiek' onbetrouwbaar achtte onder dwang te hervestigen in Oost-Duitsland, voornamelijk in Silezië. Ze moesten worden heropgevoed tot 'goede nazi-Duitsers'.Vanaf 1943 werden ook de gezinnen waarvan jonge mannen niet waren komen opdagen toen ze werden opgeroepen of deserteerden uit hun eenheden (ongeveer 3.510 van de 10.200) vanuit Luxemburg naar Silezië gestuurd. Tot deze kampen behoorden Leubus en Boberstein. Ongeveer 60 mensen overleefden het niet. Van degenen die in het Duitse leger werden ingelijfd, werden er 2.752 als vermist opgegeven. Ongeveer 1.200 werden krijgsgevangen gemaakt in Russische kampen, waarvan kamp 188 bij de stad Tambov het bekendst was. Ze keerden eind 1945 terug naar Luxemburg.

Monument van de Deportatie, Luxemburg

Het museum geeft een grondig thematisch overzicht van de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Luxemburg vanaf de bezetting door de Duitse Wehrmacht op 10 mei 1940 . Onderwerpen die aan bod komen zijn onder andere de zware verwoesting en evacuatie van Düdelingen, de terreur van de nazi-bezetting, de gedwongen dienstplicht, de algemene staking, de strijd van verzetsbewegingen om te overleven, de deportaties en de concentratiekampen. Verder behandelt het de gevangenschap van burgers, geallieerde gevangenen, tot de bevrijding en de bewogen naoorlogse periode. Na de oorlog werd de dienstplicht ingevoerd in het Groothertogdom en in juli 1945 werd het tweede infanteriebataljon voor een paar maanden in Dudelange gestationeerd. Het museum richt zich echter vooral op de pijnlijke gedwongen dienstplicht voor de Rijksarbeidsdienst en de Duitse Wehrmacht.Een groot aantal aangrijpende archiefbeelden, documenten, ooggetuigenverslagen, voorwerpen, propagandaposters en oorlogsmateriaal illustreren het onmenselijke dilemma van deze jonge mannen. Zij moesten destijds beslissen of ze zich aan de dienstplicht zouden houden om hun eigen familie te beschermen tegen represailles, of dat ze zouden deserteren en de doodstraf tegemoet zouden zien.Een laatste deel van het museum is gewijd aan de herdenking en politieke eisen van de dienstplichtigen in de naoorlogse jaren om hun rechten te doen gelden. Meer dan 30 panelen geven een levendige uitleg van de verschillende thema's en vitrines tonen voorwerpen van de verschillende legers die bij het conflict betrokken waren en militaire en persoonlijke memorabilia van de dienstplichtigen.Op 30 augustus 1986 werd het plein naast de kerk met een gedenksteen ingehuldigd als het 'Plein van de Gedwongen Rekruten'. Het Regionaal Museum van de 'Gedwongen Rekruten' is gevestigd op de begane grond van de voormalige administratievilla van ARBED, die in september 2018 werd uitgeroepen tot nationaal monument.Het museum ligt op slechts 300 meter van het treinstation van Dudelange en wordt rechtstreeks bediend door verschillende buslijnen bij een bushalte ter plaatse.

Regionaal Museum van de Dienstplicht 

Op initiatief van premier Pierre Werner besloten de verenigingen van de leden van het verzet en de vereniging van degenen die in het Duitse leger moesten dienen om één gemeenschappelijke plaats te creëren waar Luxemburg zijn slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog kon herdenken.Het was de bedoeling om dit monument te wijden aan nationale solidariteit, een kracht die de Luxemburgers in staat stelde om weerstand te bieden aan de Duitse plannen om Luxemburg bij nazi-Duitsland in te lijven. Dit maakte het monument aanvaardbaar voor beide groepen slachtoffers. Jarenlang hadden de twee groepen met elkaar gestreden over de mate van lijden en compensatie.De inhuldiging vond plaats op 10 oktober 1971, de 30e verjaardag van het zogenaamde 'referendum' waarmee de Luxemburgers lieten zien dat ze een onafhankelijk en vrij land wilden blijven.Binnen in het monument staat de inscriptie:D'Hémecht hiren Doudegen 1940-1945 (Het vaderland aan zijn doden 1940-1945).De Joodse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog worden niet genoemd tijdens de bouw van het monument, maar er was wel een rabbijn aanwezig bij de inauguratie.Een speciaal elektronisch herdenkingspad dat bezoekers langs de meeste bezienswaardigheden in verband met de Tweede Wereldoorlog in de stad Luxemburg leidt, is hier beschikbaar:<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://assets.prod.app.luxembourg-city.com/data/media/e704ccec-f622-4bf9-9a98-b06ee27aa36f.pdf">https://assets.prod.app.luxembourg-city.com/data/media/e704ccec-f622-4bf9-9a98-b06ee27aa36f.pdf</a>

Nationaal Monument van Luxemburgse solidariteit

Het standbeeld geeft uitdrukking aan de grote gehechtheid van de Luxemburgse bevolking aan groothertogin Charlotte, die regeerde van 1919 tot 1964. Ze overleed in 1985. Het beeld werd gemaakt door de Franse kunstenaar Jean Cardot.Het idee om een standbeeld van groothertogin Charlotte te laten bouwen kwam direct na haar begrafenis in de Notre-Dame kathedraal, midden tussen de Luxemburgse bevolking.Tijdens de Tweede Wereldoorlog was ze het symbool van de onafhankelijkheid van Luxemburg geworden door haar toespraken in het Luxemburgs op de BBC.De inscriptie op het monument luidt:'Madame Mir hun iech gär.' (Madame, we houden van je.)

Groothertogin Charlotte standbeeld

Het 'Monument du Souvenir', beter bekend als 'Gëlle Fra' (Gouden Dame), werd ingehuldigd op 27 mei 1923 en staat tegenover de residentie van de Franse ambassadeur. Het monument benadrukt de deelname van Luxemburgse vrijwilligers aan de geallieerde legers tijdens de Eerste Wereldoorlog.Tijdens de Tweede Wereldoorlog haalden de nazi-bezettingsautoriteiten het monument neer. Aan de uiteindelijke vernieling op 21 oktober 1940 gingen drie dagen van protesten van talloze Luxemburgers vooraf. Onder hen waren veel studenten van het nabijgelegen 'Athenaeum'. Een taskforce van de Gestapo reageerde met brutale arrestaties. Meer dan 60 demonstranten werden naar de 'Villa Pauly' gebracht en vervolgens in elkaar geslagen en ondervraagd.Na de oorlog werd de volledige reconstructie van de 'Gëlle Fra' vertraagd om vele redenen, voornamelijk financiële. In de jaren 1950 werd de reconstructie van de basis met de twee soldaten na veel discussies voltooid.In 1984-1985 werd het monument in zijn oorspronkelijke vorm gereconstrueerd. Op de voet van het monument zijn vier kleine plaquettes aangebracht om de vernietiging te herdenken.Het monument werd ontworpen door de Luxemburgse beeldhouwer Claus Cito uit Bascharage. Het monument toont een vergulde vrouwenfiguur op een stenen obelisk, die een laurierkroon in haar uitgestrekte handen houdt. Op de begane grond staan twee jonge soldaten, de ene zittend en rouwend om de andere die languit ligt, dood.Vandaag de dag symboliseert het monument vrijheid en verzet voor het Luxemburgse volk. Het is ook het militaire gedenkteken voor Luxemburgers die vrijwillig dienst namen in de geallieerde legers en hun leven gaven voor de onafhankelijkheid van Luxemburg tijdens de twee wereldoorlogen, de oorlog in Korea, de Spaanse burgeroorlog en als leden van VN-missies.

Gëlle Fra Monument (Gouden Dame)

Na de staking in de leerfabriek van Wiltz breidde de staking zich snel uit naar heel Wiltz en vervolgens naar vele andere plaatsen in het hele land. Veel stakers werden gearresteerd door de Gestapo en in een kort geding veroordeeld door de krijgsraad. Als onmiddellijke represaille werden 21 patriotten (waaronder een Duitser) geëxecuteerd in het 'speciale kamp van de SS' Hintzert (concentratiekamp), wat in strijd was met het internationale recht.Het land was in shock en de staking kon de daaropvolgende invoering van gedwongen rekrutering niet voorkomen, in eerste instantie van degenen die geboren waren tussen 1920 en 1924. Tot de bevrijding van Luxemburg door het Amerikaanse leger in september 1944 werden de cohorten 1925 tot 1927 toegevoegd.Meer dan 10.000 jonge Luxemburgers moesten in militaire dienst en meer dan 3.600 jonge vrouwen moesten in dienst bij de Rijksarbeidsdienst of de Oorlogshulpdienst. Maar er waren er ook 1.500 die vrijwillig dienst namen in de Wehrmacht.Enkele duizenden deserteerden ondanks de doodstraf als de kans zich voordeed. Aan het front leden/moesten de dienstplichtigen rouwen om ongeveer 2.800 doden en vermisten. Meer dan 1.500 keerden gewond of verminkt terug. Bijna elk gezin in het land werd getroffen door dit onmetelijke lijden en naoorlogse trauma.Wiltz werd gekozen als locatie voor een monument van nationale bezinning en rouw over de geleden calamiteiten. In samenwerking met verschillende verzetsbewegingen, Kazettlers en gedeporteerden werden donaties ingezameld voor het 'stakingsmonument'.Op 30 september 1956 werd het monument van Wiltz-leisteen ingehuldigd, een 23 meter hoge toren in de vorm van een vuurtoren, boven een crypte voor degenen die in de concentratiekampen waren vermoord.Aan de kant van de weg beeldt een reliëf van rode zandsteen de strijd van de Bijbelse 'David tegen Goliath' uit en symboliseert het moedige verzet van de Luxemburgers tegen het superieure Derde Rijk.De achterzijde illustreert patriotten die bezwijken onder de kogels van het vuurpeloton in het concentratiekamp Hintzert (KZ).Het monument is een gedenkteken voor de vrije wereld om elke dag op te staan tegen geweld, onderdrukking en het negeren van mensenrechten.Elk jaar wordt op 31 augustus een herdenkingsceremonie gehouden om de dappere slachtoffers te herdenken die opkwamen en hun leven opofferden voor een toekomst van vrede, vrijheid en internationaal begrip in de wereld.

 Het stakingsmonument in Wiltz

In 1845 kwam de eerste joodse familie naar Medernach. Andere joodse families woonden in naburige dorpen (Waldbillig, Christnach). De meesten van hen waren actief als veehandelaren. In 1860 telde de joodse bevolking 25 leden. Vanaf 1875 kregen ze de Luxemburgse nationaliteit en werden ze volledig geïntegreerd in de dorpssamenleving.Nathan Kahn, geboren in 1852 in Medernach, verkreeg in 1876 de Luxemburgse nationaliteit. Hij was kandidaat bij de lokale verkiezingen in 1908 en werd verkozen.In 1882 werd een 'gebedshuis' (synagoge genoemd) opgericht voor de joden uit Medernach, Waldbillig en Christnach. In 1930 telde de joodse gemeente van Medernach 33 leden.Op 16 oktober 1941 werden 18 Joden uit Medernach gedeporteerd naar het getto van Litzmannstadt in Polen. In februari 1942 werd Norbert Kahn gearresteerd door de Gestapo omdat hij zijn 'Davidster', die hem als Jood identificeerde, niet droeg. Vanuit het concentratiekamp Hinzert, Duitsland werd hij vervolgens gedeporteerd naar Buchenwald, Duitsland waar hij werd vermoord. Zijn moeder werd gedeporteerd naar Cinqfointaines, Luxemburg waar ze ook zou sterven.Op 8 28 juli 1942 werden de laatste 8 Joden uit Medernach gedeporteerd naar het getto van Theresienstadt, Bohemen (nu Tsjechië).Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog had niemand van deze kleine Joodse gemeenschap het overleefd. De enige overlevende uit een familie van de Joodse gemeenschap woonde met zijn gezin in Frankrijk, waar zijn vader, moeder en broer werden gearresteerd, gedeporteerd en vermoord. In 1959 en 2021 werden gedenktekens ingewijd op de plaats van de voormalige 'synagoge'.

Monument voor de Joodse gemeenschap van Medernach

Op 30 augustus 1942 voerde nazi-Gauleiter Simon in Luxemburg de militaire dienstplicht in voor jonge mannen die geboren waren tussen 1920 en 1924. Dit werd later uitgebreid naar 1925 en 1926.Om niet in dienst te hoeven bij de Duitse Wehrmacht kwamen 3.510 jongeren niet opdagen toen ze werden opgeroepen of deserteerden na te zijn ingeschreven. Ongeveer 1.000 jonge mannen verlieten Luxemburg en zochten hun toevlucht in Frankrijk en België en sloten zich daar aan bij de lokale verzetsbewegingen (maquis).Ongeveer 2.500 doken onder in Luxemburg, bij particulieren of in schuilplaatsen buiten dorpen en steden. Dit was een riskante beslissing omdat hun families gedwongen werden zich in Silezië te vestigen, hun bezittingen in Luxemburg in beslag werden genomen en de 'deserteur' zelf voor de krijgsraad moest verschijnen en ter dood werd veroordeeld.Om veiligheidsredenen moesten veel jongeren vaak van schuilplaats veranderen. Eén van deze onderduikadressen was de voormalige mijn 'Hondsbësch' waar 122 jonge mannen van februari tot augustus 1944 ondergedoken zaten. Het was de grootste groep die op één plek ondergedoken zat, wat voor enorme problemen zorgde op het gebied van activiteiten, gezondheid, voedselvoorziening, discipline, aanleg van elektriciteit en verlichting.Omdat de Gestapo er alles aan deed om deze 'deserteurs' te vinden, moesten er strenge maatregelen worden opgelegd om te voorkomen dat ze ontdekt zouden worden. Een verzetsstrijder werd aangewezen om het gedrag van de gevangenen in de gaten te houden.Een groot netwerk buiten de mijn zorgde voor voedsel, dokters boden zich vrijwillig aan om voor zieke jonge mannen te zorgen die overdag in de vochtige en donkere ondergrondse moesten verblijven. Alleen 's nachts mochten ze even naar buiten. Toen de Duitsers plotseling vroegen om een kaart van oude mijnen, bleken de schuilplaatsen onveilig en werden ze enkele weken voor de bevrijding van Luxemburg op 10 september 1944 geëvacueerd.De mijn 'Hondsbësch' werd in 1991 uitgeroepen tot nationaal monument.

Museologisch Centrum Lasauvage

Op initiatief van de plaatselijke afdeling van de LPPD (Ligue van politieke gevangenen en gedeporteerden) besloot de stad Esch een Verzetsmuseum op te richten. Dit bevindt zich in het midden van een nieuwbouw op het Brillplein. In het midden, als gedenkteken voor de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, werd het museum opgericht.Vanuit een lokaal project werd het vervolgens uitgebreid en documenteert het Museum het 'Verzet' van alle Luxemburgers tegen de nazi-bezetting van 1940 tot 1945.Overlevenden van de concentratiekampen legden getuigenissen af en brachten voorwerpen, foto's en documenten mee die verband hielden met het verzet.In de jaren 1980 begonnen jonge historici met het opknappen van het museum. Dit was om een objectiever beeld van het verzet te creëren.Dit doel werd bekritiseerd en afgewezen door voormalige verzetsleden die beweerden dat alleen zij over de inhoud van het museum moesten beslissen. Het verzet werd gezien als een apolitieke, - anti-Duitse solidariteitsbeweging.Vanaf 2008 werd een fundamentele restauratie en herinterpretatie uitgevoerd, waarbij het chronologische kader 1930-1945 werd uitgebreid met internationale onderwerpen zoals de Spaanse burgeroorlog en ook het onderwerp Mensenrechten vandaag de dag werd toegevoegd.De heropening was in maart 2024.

Nationaal Museum van Verzet en Mensenrechten

In 1810 registreerde het eerste Joodse gezin zich in het stadje Ettelbruck. In de loop van de 19e eeuw vestigden steeds meer families hun winkels en bedrijven in Ettelbruck en in de omliggende dorpen zoals Consdorf, Everlange, Grosbous, Medernach, Diekirch, Waldbillig. In december 1870 werd de nieuw gebouwde synagoge ingewijd, in 1881 gevolgd door een joodse begraafplaats en in 1890 door een schoolgebouw. Tussen 1882 en 2005 werden 199 leden van de joodse gemeenschap begraven op de begraafplaats.Tijdens de nazi-bezetting werden de joden uit Ettelbruck verdreven naar Frankrijk en België en na 17 oktober 1941 gedeporteerd naar getto's en vernietigingskampen in Oost-Europa. De synagoge en het schoolgebouw werden niet verwoest, maar het interieur werd vernield door jonge collaborateurs. De Tora, verworven in 1859, werd verborgen in Grosbous.Na de bevrijding keerden negen families terug naar Ettelbruck. Na 1962 werd de synagoge ontheiligd en diende als tapijtwinkel. In 2017 werd het gebouw erkend als nationaal monument en nam het plaatselijke stadsbestuur de restauratie over. Tegenwoordig woont er geen Joodse gemeenschap meer in Ettelbruck. Andere getuigenissen van het joodse leven die in en rond Ettelbruck te zien zijn, zijn het schoolgebouw naast de synagoge, de joodse begraafplaats bij de plaatselijke begraafplaats, de Stolperschwelle in het stadscentrum en het monument van Medernach.

Oude Synagoge, Ettelbruck

De leerlingen hadden onder begeleiding van hun leraren en in samenwerking met leerlingen van het Max-Planck-Gymnasium van Trier (Duitsland) een tentoonstelling gemaakt over de geschiedenis van de Joodse gemeenschap van Ettelbruck tijdens de Shoah.De Duitse kunstenaar Gunter Demnig, maker van struikelstenen en struikeldrempels, was naar Ettelbruck gekomen om de struikeldrempel te installeren.Zo'n struikeldrempel is bedoeld om voorbijgangers te laten 'struikelen' over de geschiedenis van de Shoah in dit gebied en hen te dwingen zich het Joodse leven in Ettelbruck vóór de Shoah te herinneren.De inscriptie luidt:A la Mémoire des Juifs d'Ettelbruck - victimes de la Shoah.1940-1945Zum Gedenken an die Juden aus Ettelbrück. Opfer der Shoah.

Struikeldrempel

In 1906-1907 liet de Congregatie van het Heilig Hart een klooster bouwen in Cinqfontaines/Fünfbrunnen door de Duitse architect Johannes F. Klomp uit Dortmund. Tussen 1909 en 1910 werd er een kapel aan het klooster toegevoegd.In maart 1941 confisqueerden de nazi's alle kloosters in Luxemburg. In augustus werden de eerste Joden naar het klooster 'Joods Bejaardentehuis' gestuurd.Steeds meer Joden uit het hele land werden geconcentreerd in het klooster dat al snel te klein bleek. Het plan om betonnen barakken te bouwen werd niet voltooid vanwege de deportaties in juli 1942. De leefomstandigheden voor de meestal oude en zieke gevangenen werden erg moeilijk, vooral omdat hun voedselvoorraden door de nazi's werden verminderd.Van 1941 tot 1943 werden de Joden gedeporteerd naar de getto's en vernietigingskampen in Oost-Europa. Het klooster lag vlakbij een spoorlijn, wat de deportatie van de Joden vergemakkelijkte. In Cinqfontaines werd de 'Aeltestenrat' gevestigd die verantwoordelijk was voor de uitvoering van de orders van de Gestapo. Bij verschillende gelegenheden ging het hoofd van de Gestapo naar Cinqfontaines voor inspecties, gevolgd door beperkingen die werden opgelegd aan de gevangenen.Ongeveer 300 Joden passeerden Cinqfontaines en minstens 20 van hen overleefden hun internering niet.In 1969 werd bij het klooster een gedenkteken opgericht om de slachtoffers van de Shoah uit Luxemburg te herdenken. Het monument werd gemaakt door de Luxemburgse beeldhouwer Lucien Wercollier. De inscriptie, een Joods gebed, in het Hebreeuws zegt:'Moge je ziel verweven zijn in de bundel van de levenden' Elk jaar wordt er op de eerste zondag in juli een herdenking gehouden bij dit monument. In 2020 werd het klooster gekocht door de Luxemburgse regering om te dienen als een pedagogische site over de Shoah. Na een overeenkomst met de Joodse gemeenschap van Luxemburg werd het klooster van Cinqfontaines in 2020 aangekocht door de staat met als doel er een herdenkingsplaats en een educatief centrum in te richten. Sinds 2022 bieden de Service national de la jeunesse (SNJ) en het Zentrum fir politesch Bildung (ZpB) educatieve activiteiten aan op basis van de volgende thema's: "Herdenking van de slachtoffers van de Shoah", "Bewustmaking van antisemitisme en racisme" en "Bevordering van democratie en mensenrechten".

Centrum Cinqfontaines

Het Museum van de Slag om de Ardennen in Wiltz, het eerste museum in zijn soort in Luxemburg, werd in 1970 ingehuldigd in het oude kasteel van de stad. Het Museum van de Slag om de Ardennen, dat nauw verbonden is met het Nationale Brouwerijmuseum en het Museum van de Looierij, is een belangrijke mijlpaal in de lange geschiedenis van de stad Wiltz.Over twee verdiepingen kan op meer dan 170 m2 expositieruimte een groot aantal authentieke uitrustingsstukken van het Amerikaanse leger en de Duitse Wehrmacht uit die tijd worden bekeken. Naast de unieke rijkdom aan documenten, foto's, uitrustingsstukken en wapens worden het onmetelijke lijden van de burgerbevolking en het vreselijke lot van de soldaten aan beide zijden objectief in beeld gebracht.Bijzonder interessant zijn de diorama's die de hartelijke coëxistentie van de Wiltz-bevolking met de Amerikaanse soldaten laten zien, die in december 1944 een Sinterklaasfeest voor de kinderen organiseerden.Ook te zien zijn: het hoofdkwartier van de laatste stadscommandant, kolonel Daniel Strickler, die zich op 19 december 1944 uit Wiltz moest terugtrekken; de wanhopige verdediging van de stad door de militaire kapel van de VS; afbeeldingen van lankmoedige burgers die een gelofte schreven om het "Fatima Monument" op te richten in de ruïnes als dank voor hun overleving en een dramatisch verslag van de moorddadige positieoorlog bij SchumannsEck waar de opmars naar Houffalize drie weken lang werd geblokkeerd door het 3e leger van generaal Patton in de buurt van Wiltz.Informatie over bezoekuren en aanvragen voor meertalige rondleidingen voor groepen zijn verkrijgbaar bij het Syndicat d'Initiative et de Tourisme van Wiltz.

Museum van de Slag om de Ardennen, Wiltz

Bijna tegelijkertijd slaagde de Gestapo er steeds beter in om hele verzetsgroepen te ontmaskeren en zwaar te ontmantelen, zelfs in het buitenland, door middel van informanten en verraders. Bij hun arrestatie werden de helpers bedreigd met hoge gevangenisstraffen, doodstraffen en overbrenging naar vernietigingskampen van de SS.Door een unieke solidariteitsinspanning van duizenden patriotten en het verzet konden ongeveer 2.500 refractors een geheime schuilplaats in het land vinden. Verschillende verzetsgroepen waren hierbij behulpzaam door tot 1.000 vluchtelingen met vervalste papieren via georganiseerde vluchtroutes, met constant gevaar voor eigen leven, naar het minder bewaakte grootschalige buitenland te smokkelen.Aanvankelijk werden in de winter schuilplaatsen gecreëerd in huizen, schuren, stallen, zelfs kerken en later in niet meer gebruikte ertsmijnen. Tijdens het warme seizoen was er een geheime schuilplaats in ongeveer 85 ingegraven veld- en bosbunkers in het land.Veiligheid en gerantsoeneerde voedselvoorraden waren de grootste uitdagingen, die niet toegankelijk zouden zijn geweest zonder talloze anonieme helpers uit de bevolking. Af en toe kon illegaal geslacht vee worden bemachtigd of kon de gerantsoeneerde voedselvoorraad worden verbeterd door 's nachts te stropen en te vissen.De dagelijkse voorraden werden door lokaal georganiseerde verzetsgroepen 's nachts op bepaalde plaatsen gedeponeerd, waar ze later door de voortvluchtigen naar hun aarden bunkers werden gebracht. Vanwege de verraderlijke rook mocht er 's nachts alleen gekookt worden op verborgen vuurplaatsen.De dagelijkse geheimhouding van jonge vluchtelingen, met verschillende achtergronden en karakters, kon alleen worden gehandhaafd met ijzeren discipline en draconische straffen. Helaas deden zich door naïviteit en jeugdige uitbundigheid enkele fatale incidenten met fatale afloop voor, die hele touwteams van helpers met hun gezinnen in een ramp stortten.Het drama van de gedwongen rekrutering werd een nationale kwestie voor het land. Er was bijna geen familie die niet direct of indirect getroffen werd door deze tragedie.Dit was een vrijwillige solidariteitsactie die, ondanks de doodstraf, zijn weerga niet kent in de geschiedenis van het Luxemburgse land.Dit verhaal vindt weerklank en is direct verbonden met het Monument van Nationale Solidariteit in Ville-Haute, Luxemburg.

De ondergrondse overleving van deserteurs

Rond Thanksgiving Day 1944 was het US 109th Infantry Regiment herstellende van de kostbare strijd bij Huertgen forest, in R&amp;R (rust en recreatie) terwijl het de verdediging van de riviersectoren Our en Sauer op zich nam.De Duitse verrassingsaanval begon op 16 december en de frontcompagnieën van het regiment (bevelvoerend officier: LTC James RUDDER) waren in staat verschillende vijandelijke aanvallen te stoppen door goed gebruik te maken van het terrein. Ze slaagden erin de Duitse opmars in de richting van Diekirch en Ettelbruck te vertragen.In de late namiddag van 18 december werd de situatie echter onhoudbaar en de regimentscommandant gaf op bevel van de divisie zijn compagnieën opdracht nieuwe defensieve posities in te nemen.De burgemeester van Diekirch verzocht om een spoedvergadering met degene die het bevel had in Diekirch. Dat bleek kapitein Kemp te zijn, leidinggevend officier van het 3e Bataljon, 109e Regiment Infanterie, de laatste eenheid die de stad verdedigde.Hij benadrukte dat met de op handen zijnde Duitse opmars naar Diekirch en de terugtrekking van de Amerikaanse troepen, zijn bevolking weer onder Duitse heerschappij zou komen. Ondanks het bevel van het regiment en de divisie nam kapitein Kemp op eigen initiatief contact op met zijn superieuren en kreeg toestemming om de stad te evacueren. Het werd onder zijn verantwoordelijkheid uitgevoerd zonder tussenkomst van de militaire prioriteiten. Het werd aan zijn oordeel overgelaten om de stad te evacueren.Hij gaf het eenvoudige evacuatiebevel aan de burgemeester om ervoor te zorgen dat elk huishouden werd gewaarschuwd om slechts enkele levensnoodzakelijke bezittingen in te pakken. Iedereen was verteld om de instructies van het Amerikaanse leger, de lokale politie en het verzet strikt op te volgen. Op 19 december werden 's nachts zo'n 6.000 burgers in grote haast geëvacueerd over de spoorbrug van Diekirch om naar de zuidelijke oever van de rivier de Sauer te gaan en zich daar in veiligheid te brengen. Voor het daadwerkelijk 'redden' van de bevolking van Diekirch werd Kolonel (ret.) Harry M. KEMP gedecoreerd met het Grootkruis van Verdienste van het Groothertogdom Luxemburg en in 2004 tot Ereburger van Diekirch benoemd. Dit was ter gelegenheid van de 50e verjaardag van de 'Slag om de Ardennen'.

De evacuatie van burgers uit Diekirch

In 1994 richtten de vier Luxemburgse musea van de Slag om de Ardennen een gezamenlijke vereniging op (NLM vzw) om een gedenkteken op te richten op de 'SchumannsEck'. De plaats waar één van de zware verliezen van het Ardennenoffensief werd geleden. Het monument herdenkt de dubbele bevrijding van Luxemburg in 1944-1945 van het nazi-regime door het Amerikaanse leger. Opgericht om de herinnering aan de vele burger- en militaire slachtoffers van het offensief levend te houden voor de generaties na de oorlog.Sinds de opening van het 1944-1945 Bevrijdingsmonument' op SchumannsEck en bij het Monument voor alle Gevallenen op de 'Massegraaf', zijn voormalige veteranen van beide zijden decennialang teruggekeerd. Ze herdachten en verzoenden zich publiekelijk met hun gevallen, vermiste en gewonde kameraden. Vaak keerden ze persoonlijk terug of tijdens emotionele ceremonies. De veteranen hebben ons aangemoedigd om elke dag hun bindende boodschap te volgen van opstaan tegen geweld, onderdrukking en het negeren van mensenrechten. De vrede die in Europa is bereikt sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog niet als vanzelfsprekend beschouwen.In nauwe samenwerking met vele instellingen worden daarom voortdurend nieuwe pedagogische benaderingen voor een zinvolle herdenking met jongeren ontwikkeld. Volgens deze innovatieve richtlijnen werd het herdenkingspad door het voormalige slagveld naast het monument ontworpen in het kader van het Interreg-project Land van Herinnering. Dit was in overeenstemming met de nieuwe pedagogische inzichten, vooral om in te gaan op de vele vragen die jongeren hebben over de verschrikkingen van de oorlog.Elk jaar op de verjaardag van het begin van de Slag om de Ardennen, op 16 december, wordt een herdenkingsceremonie gehouden bij het 'Bevrijdingsmonument 1944-1945'. Hieraan wordt deelgenomen door veel jongeren, ambassadeurs uit verschillende landen en vertegenwoordigers van de overheid en gemeenten.Het monument en het herdenkingspad zijn toegankelijk voor het publiek.

Herdenkingsteken voor de bevrijding 'SchumannsEck

Op 12 juli 1944 om ongeveer 02:30 stegen de 28 bommenwerpers van de 385th Bomber Group op vanuit Great Ashfield, Engeland om een bombardement te beginnen op München, Duitsland.Kort na het bereiken van de voorgeschreven hoogte van 28.000 voet, hadden alle vliegtuigen hun toegewezen posities ingenomen. Verschillende squadrons veronderstelden zich boven het Kanaal te verzamelen om een indrukwekkende bommenwerpersgroep te vormen. De buitentemperatuur op deze hoogte was min 35 graden Celsius en alle bommenwerpers vlogen nu brullend met hun kenmerkende dampsporen in de richting van het doelgebied.Voorbij Brussel was Saarbrücken het volgende controlepunt. Terwijl we over Aarlen vlogen, werd de radiostilte plotseling onderbroken door de noodoproep van een 'mid-air crash'.De B-17 bommenwerper 'Off Spring' van Captain White was te dicht bij het toestel van 1st Lt McDonald gevlogen en werd door zijn motoren omhoog gezogen (propwash). Een botsing was onvermijdelijk.De B-17 van McDonald werd van onderaf met alle kracht geraakt en brak in twee grote stukken. Begeleid door de hartverscheurende paniekkreten van de wanhopige bemanning stortte de bommenwerper de diepte in. Alleen sergeant Larry Atiych wist zich uit het wrak te bevrijden en landde met zijn parachute in Wolflingen. Kort daarna zou hij gevangen worden genomen. Al zijn kameraden waren zonder parachute omgekomen en het voorste deel van de B-17 was neergestort in het open veld bij Perlé.De B-17 van kapitein White stortte op hetzelfde moment neer bij Wolflingen. Van de bemanningsleden overleefde alleen Robert P McPherson die later via het dorp Holtz naar België wist te ontsnappen.Om de 18 jonge Amerikanen te herdenken werd in 1998 een waardig monument ingehuldigd bij de kerk in Perlé. Korte tijd later werd, dankzij de vele onderzochte documenten, verzamelde wrakstukken en persoonlijke donaties, het 385th Bomb Group Museum opgericht in de gepensioneerde dorpsschool.Onder het gevonden materiaal bevinden zich twee Amerikaanse jeeps, drie Wright Cyclone vliegtuigmotoren, een verscheidenheid aan uniformonderdelen, een Norden bommenvizier en een zeer zeldzame vluchtsimulator uit 1943.Daarnaast kunnen een Harley Davidson, een Cushman scooter en Amerikaanse geweren en boordwapens worden bekeken.Hoewel de nadruk in het museum ligt op de USAAF, wordt er ook aandacht besteed aan de huidige US Air Force op Spangdahlem, militaire archeologie en de bezetting van Perlé in 1940-1945.

Het 385e US-Bomb Group Museum, Perlé

Het MNHM werd aanvankelijk gebouwd door gepassioneerde geschiedenisliefhebbers met de grote steun van de gemeente Diekirch en het Luxemburgse leger en is voortdurend uitgebreid.In nauwe samenwerking met honderden veteranen van beide kanten en talloze burgergetuigen zijn de emoties en waarschuwende herinneringen van de oorlogsgeneratie voor het nageslacht bewaard in de vorm van 50 unieke diorama's. Dit omvat tienduizenden tentoonstellingsstukken en het uitgebreide archief van het museum voor het internationale begrip van volkeren in vrede.Educatieve programma's voor scholen en lycea worden voortdurend aangepast en ontwikkeld door een team van deskundigen van het museum. De gespecialiseerde uitgebreide militaire geschiedenisbibliotheek van het museum en de interne archieven kunnen beschikbaar worden gesteld voor onderzoekswerk door universiteitsstudenten.Op een tentoonstellingsoppervlakte van 3.200 m2 op 4 verdiepingen is het middelpunt van de Tweede Wereldoorlog de aangrijpende uitbeelding van de 'Slag om de Ardennen' in 1944-45. Deze toont het onbeschrijflijke lijden van de burgerbevolking, de wanhopige overleving van de jonge soldaten te midden van een meedogenloze materiële strijd met een slechte uitrusting in een ijskoude winter van die eeuw.De tentoonstelling omvat alle soorten wapens die aan beide zijden werden gebruikt in het 'Ardennenoffensief'. Naast de verschillende thematische gebieden van infanteriewapens wordt de bezoeker ook een diepgaand inzicht geboden in de stand van de wapentechnologie in die tijd, van artillerie tot tankvernietiging.Meer dan 50 militaire voertuigen en kanonnen van beide zijden zijn te bewonderen in een ruime kamer. De gebieden communicatie en geheimhouding zijn ook gethematiseerd met een groot aantal radiotoestellen, zelfs een volledig operationele 'Enigma'. Originele onderdelen van de 'Wraakwapens' zoals de V1 en V3 kunnen ook worden onderzocht.Een ander belangrijk museumonderdeel is gewijd aan het Luxemburgse leger. Met talloze tentoonstellingsstukken, foto's en documenten wordt de ontwikkelingsgeschiedenis geschetst van de oprichtingsjaren (1815-1940), de reorganisatie van het leger binnen de NAVO en de Koude Oorlog (1945-1991), de periode daarna, vooral met de vredesmissies van de Verenigde Naties en de moderne uitdagingen (1992-*). Elke periode binnen het museum wordt levendig toegelicht met de respectieve infanterie-uitrusting, uniformen, wapens, voertuigen, diorama's van de missies.Elke periode binnen het museum wordt levendig toegelicht met de respectieve infanterie-uitrusting, uniformen, wapens, voertuigen, diorama's van de missies. Daarnaast komen veel specifieke onderwerpen aan bod, zoals de speciale institutionele relatie van de groothertog met het leger, militaire waarden en taken in dienst van het land.Meertalige rondleidingen voor groepen en aanvullende informatie kunnen voorafgaand aan een bezoek aan het museum worden aangevraagd.

Nationaal Museum voor Militaire Geschiedenis (MNHM), Diekirch

In het centrum van Clervaux word je begroet door een Amerikaanse Sherman tank, die werd vernietigd tijdens de dramatische verdediging van het kasteel. Een Duits antitankkanon (PAK 43) met het gevreesde kaliber 88 mm, achtergelaten in de buurt van Clerf tijdens de terugtocht van de Wehrmacht en kan ook worden bekeken in de buurt van het kasteel.Sinds de opening in het begin van de jaren 1970 is het museum voortdurend uitgebreid. Realistisch vormgegeven diorama's vertellen het chronologische verhaal van de dramatische gevechten vanaf de verdediging van Clerf aan het begin van het offensief, de herbezetting door de Duitse Wehrmacht tot de uiteindelijke bevrijding tijdens het Amerikaanse tegenoffensief eind januari 1945.Het is indrukwekkend om de thematische behandeling van het hardnekkige verzet van gewone Amerikaanse soldaten tegen de aanvankelijke Duitse overmacht tegen te komen. De paniekerige vlucht van de burgerbevolking en de ellende die werd ervaren in de ruïnes, evenals de overlevingsstrijd van de soldaten aan beide zijden in hun schuttersputjes tijdens de ijskoude winter van de eeuw.In talloze displays worden persoonlijke bezittingen van soldaten en burgers gepresenteerd die, met aanvullende informatie, een ontroerende getuigenis vormen van de verschrikkingen van de oorlog. Ook interessant zijn de talloze persoonlijke foto's van Tony Vaccaro, die als fotograaf van het Amerikaanse leger beroemd werd door zijn duizenden gevechtsfoto's.De moeilijke naoorlogse periode van wederopbouw en de speciale rol van groothertogin Charlotte in de ondersteuning van mensen in nood door middel van haar filantropische inspanningen met haar stichting en haar meelevende persoonlijkheid worden ook gethematiseerd.In de directe omgeving van het paleis staat een monument dat door de CEBA - Vereniging ter ere van de dappere gewone soldaat - is opgedragen aan de 'GI'.Elk jaar worden daar herdenkingen gehouden ter herinnering aan het begin van de Slag om de Ardennen op 16 december 1944.Via het museum kunnen rondleidingen in vijf talen worden aangevraagd.

Museum van het Ardennen Tegenoffensief, Clervaux

Naast het indrukwekkende standbeeld van generaal Patton bevat het museum ook een rijke documentatie over het leven van de generaal. Bezoekers krijgen zelfs de mogelijkheid om enkele persoonlijke bezittingen van generaal Patton te bekijken.Niet ver van het museum ligt het beroemde Patton Memorial, waar van 1954 tot 2004 jaarlijks Remembrance Day werd gehouden. Deze internationaal bekende gebeurtenis in de stad Ettelbrück wordt ook passend gethematiseerd in het museum.De tentoonstellingsruimte van het museum is 650 m2 groot en verdeeld over vier verdiepingen. De verschillende thema's van de verschrikkelijke tijden tijdens de Tweede Wereldoorlog worden in chronologische volgorde getoond, ook met educatieve rondleidingen.Met een unieke collectie van duizenden foto's, documenten en historische voorwerpen illustreert het museum in het bijzonder de viering van de onafhankelijkheid van Luxemburg in 1939. Andere thema's die aan bod komen zijn de 'Schusterlinie', de Duitse invasie in mei 1940, de onderdrukking en vervolging tijdens de nazi-bezetting verschillende nazi-organisaties en de verschrikkelijke verwoestingen veroorzaakt door de 'Slag om de Ardennen'.De Winterhulporganisatie, de gebeurtenissen tijdens de algemene staking in 1942, de gedwongen integratie van jonge Luxemburgers in de Duitse arbeidsdienst en de Wehrmacht, de opkomst van de Luxemburgse verzetsbewegingen, vervolgens de bevrijding door Amerikaanse troepen in september 1944 en tot slot de verschrikkelijke verwoestingen die werden aangericht door de Slag om de Ardennen.Een speciale zaal is gewijd aan de minder bekende onderwerpen van de militaire archeologie en de luchtoorlog boven Luxemburg.Het museum presenteert een zeer rijke collectie wapens, munitie, uitrusting en artefacten die sinds de oorlog zijn teruggevonden op de voormalige slagvelden van Luxemburg.Een bijzondere attractie zijn de vliegtuigmotoren, waarvan sommige nog in goede staat zijn, de door de inslag vervormde boordwapens en vlieginstrumenten, onschadelijk gemaakte munitie en overvloedig gedocumenteerde aanvullende informatie over verschillende locaties en wrakstukken, die een bijzonder kenmerk van het museum vormen.Het museum staat tot je beschikking voor meer informatie.

The General Patton Memorial Museum in Ettelbruck was inaugurated in 1995. The museum is dedicated to General George Patton, commander of the 3rd US Army, whose troops liberated the town in December 1944. More than 1,000 photographs and documents are displayed relating to the German invasion, as well as weapons and pieces of equipment discovered on the Ardennes battlefield.

Liberation route Luxembourg