Ada Buffulini werd op 28 september 1912 in Triëst geboren in een welgestelde familie. In 1930 verhuisde ze naar Milaan om medicijnen te studeren aan de universiteit. Hier raakte Ada betrokken bij de antifascistische beweging. 

In 1943 ontmoette Ada de secretaris van de Socialistische Partij, Lelio Basso. Vanaf dat moment groeide haar actieve betrokkenheid bij de politiek en het antifascisme. Haar activiteiten speelden zich voornamelijk af in de universitaire omgeving. Ze deelde folders uit, vertaalde documenten en woonde vergaderingen bij. Ze was ook redacteur van een ondergrondse socialistische krant voor vrouwen.   

In november 1943 moest ze onderduiken: "Vanaf dat moment had ik geen huis, geen familie, geen werk; Ik had niet eens meer een naam [...] Zo begon die vreselijke en prachtige tijd, soms spookachtig als een nachtmerrie, soms prachtig als een epos; die tijd waarin alles vergeten was, alles wat mijn leven tot dan toe had gevormd, met nog maar één missie:  het najagen van de politieke passie waarvoor ik leefde en waarvoor ik wist dat ik elke dag kon sterven".   

Op 4 juli 1944 werd ze door de fascisten opgepakt en naar de San Vittore-gevangenis in Milaan gebracht. Op 7 september 1944 werd ze samen met andere gevangenen gedeporteerd naar het nazikamp in Bolzano. Onder hen was Carlo Venegoni, een communistische leider, met wie Ada na de oorlog zou trouwen. Politieke gevangenen droegen overalls met een rode driehoek en gevangenennummer erop. Ada werd nummer 3795.   

Omdat ze arts was en Duits sprak, werd Ada toegewezen aan de ziekenboeg van het kamp. In het kamp wist ze haar verzetsactiviteiten voort te zetten. Ze coördineerde het verzet in het kamp, onderhield contact met een groep buiten het kamp die de gevangenen hielp. Ze hield hen ook in contact met hun familie en organiseerde soms ontsnappingen.   

De SS-bewakers vermoedden dat Ada een rol speelde in de verzetsbeweging in het kamp en sloten haar van februari 1945 tot de bevrijding van het kamp op in het cellenblok.  

Na de oorlog keerde ze terug naar Milaan, waar ze politiek betrokken was voor de Communistische Partij en waar ze zich inzette om de herinnering  aan het verzet in het kamp Bolzano levend te houden. Ze deed dat door lid te worden van de Associazione Nazionale Ex Deportati Politici Dai Campi Nazisti (Nationale Vereniging van Voormalige Politieke Gedeporteerden uit nazikampen).