Biografie

William McConahey

Verenigde Staten

Deel

Op 12 januari 1945 trok een arts van de US 90th Infantry Division, Dr. William McConahey, met zijn medische eenheid naar de ruïnes van Tarchamps. Naast de talloze gewonde soldaten werd hij onvergetelijk geraakt door het lot van halfbevroren en ondervoede burgervluchtelingen die hij in een kelder ontdekte.

Nadat de Amerikaanse 90ste Infanteriedivisie op 8 januari 1945 Doncols had aangevallen via het vastgelopen front bij SchumannsEck, kon de langverwachte doorbraak van de Harlinger Ketel eindelijk worden bereikt door zich op 12 januari 1945 bij Bras te verenigen met de Amerikaanse 35ste Infanteriedivisie.

Het laatste grote Duitse offensief in het westen was mislukt en elke dag nam het aantal gevangenen toe. De Duitse gevangenen moesten nog steeds verzorgd worden naast hun eigen gewonden.

Captain Dr. McConahey's medische eenheid van de US 90th Infantry Division had haar handen vol in Tarchamps. De bitterkoude winter, de diepe sneeuw, de aanhoudende huilende sneeuwstorm en de moorddadige gevechten maakten de strijd om te overleven tot een ware hel.

Vanwege de barbaarse kou had Dr. McConahey zich geïnstalleerd in een zwaar beschadigde boerderij met een overdekte en verwarmbare kamer. Daar werden de zwaargewonden ingezwachteld en kregen ze medicijnen toegediend om ze fit te maken voor evacuatie naar de achterliggende militaire hospitalen.

Alleen in noodgevallen werden ter plaatse operaties uitgevoerd.

De behandeling van bevriezing, die vaak ernstig was, bleek bijzonder moeilijk en langdurig, net als de behandeling van 'loopgraafvoeten', die ontstaan wanneer voeten dagenlang vastzitten in koude, vochtige sokken en schoenen. Hierdoor ontwikkelden zich soms blaren en zelfs levensbedreigende infecties. Helaas kon in gevallen van vergevorderde bevriezing amputatie vaak niet worden voorkomen. De aanblik van doodgevroren mensen was bijzonder wreed.

Tijdens het doorzoeken van een kelder van een woning werd het lichaam van een vrouw ontdekt, ze was gedumpt. s Avonds ontdekte dr. McConahey een bange vrouw uit Wiltz in gezelschap van haar zus en twee kleine meisjes. Ze hadden het koud, waren vermoeid en hadden al dagen bijna niets gegeten door de hagel van granaten en beschietingen. Ze kregen eerst medische hulp en voedsel voordat ze in veiligheid werden gebracht, weg van de frontlinie.

Dr. McConahey had altijd bewondering gehad voor de burgers die alles hadden verloren en niet opgaven ondanks het lijden en de ellende die ze hadden meegemaakt!

Zonder de zorgzame houding van het Amerikaanse leger zouden er veel meer burgerdoden te betreuren zijn geweest.