De uit Stevensweert afkomstige Gerard van den Bergh was dienstplichtig motorordonnans toen de Duitsers op 10 mei 1940 binnenvielen. Op 15 mei, de dag dat Nederland capituleerde, botste hij ’s avonds met zijn motor tegen een in de berm geparkeerde vrachtauto in het Zuid-Hollandse Arkel. Hij overleed aan zijn verwondingen. In 1941 werd Van den Bergh herbegraven in Stevensweert.

Op het kerkhof bevindt zich ook het graf van de kinderen Cloosen, die op 21 januari 1945 om het leven kwamen bij een Engelse granaatbeschieting van buurtschap ’t Reutje (Sint Odiliënberg). Nadat de gezinsleden eind oktober 1944 gedwongen waren om hun woonplaats Stevensweert te verlaten, zwierven ze enige tijd door de omgeving. Uiteindelijk vonden de meesten van hen onderdak bij Piet Hendriks in ‘t Reutje. Ze konden toen nog niet weten dat het gehucht in januari het toneel zou worden van hevige gevechten. Wel wisten ze dat als er oorlogsgeweld uitbrak, ze verzekerd waren van een veilig heenkomen in de schuilkelder bij de woning. In de nacht van 20 op 21 januari was het zo ver. Een hevige artilleriebeschieting rukte iedereen uit de slaap. Nadat de rust was weergekeerd, verlieten de gezinsleden de schuilkelder en liepen ze terug naar de woning. Niemand was gewond geraakt en in de directe omgeving waren geen projectielen neergekomen. Iedereen probeerde de slaap weer te vatten. Maar de rust was bedrieglijk en van korte duur want niet veel later openden de Britten de volgende granaataanval. Dit keer waren de woning van Hendriks en het terrein eromheen het doelwit. Slaapdronken moesten de bewoners rennen voor hun leven om de schuilkelder op tijd te bereiken. De kinderen Pierre, Lenie en Sjra haalden het niet. Pierre werd zwaar getroffen en was op slag dood. Zijn broertje Sjra en zusje Lenie raakten zwaar gewond en bezweken enkele dagen later.