Verzet heeft vele vormen. Eén vorm is het helpen van mensen terwijl het niet mag. De Duitse Marie Schuster was een voorbeeld hiervan. Zij was de eigenaresse van Huis Wylerberg en het Wylerbergmeer. In de jaren 30 hielp ze Joodse kunstenaars uit Duitsland te vluchten. Ook al had ze geen actieve rol hierin, ze stelde wel haar eigendom ter beschikking en steunde de vluchtelingen financieel. De vluchtelingen mochten in Hotel Startjeshof bij het Wylerbergmeer verblijven voordat ze verder Nederland in konden reizen. Toen grenswachters vragen begonnen te stellen kocht Marie Schuster hen door middel van zwijggeld om. Bovendien verstopte ze door nationaalsocialisten verboden kunstwerken in haar huis.

Toch hielp het haar niet: na het einde van de oorlog werden veel Duitsers in Nederland opgepakt en naar kampen gestuurd, puur omdat ze Duitsers waren. Marie, die niet alleen een Duitse was, maar bovendien ook een verre tante van Hermann Göring, kwam in kamp Westerbork terecht. Pas nadat Britse diplomaten werden ingeschakeld, konden de Nederlandse autoriteiten ervan worden overtuigd dat ze een “goede” Duitse was en kreeg ze haar eigendom terug. Huis Wylerberg werd in de oorlog sterk beschadigd, waardoor het onbewoonbaar was geworden. Marie moest naar het kleine portiershuisje verhuizen, waar ze in 1949 overleed.