Een getuige herinnert zich het volgende: "Ik had rode en witte anjers gekocht en ging ze bij het gedenkteken leggen. Plotseling verscheen er een vrachtwagen en een aantal agenten van de Nationale Veiligheidsdienst in uniform stapten uit. Ze richtten hun geweren op ons en schreeuwden dat we uit elkaar moesten gaan. Gedurende de nacht die volgde, kwamen er vrachtwagens. Ze namen alle boeketten, vlaggen en zelfs het monument mee en gooiden ze bij het vuilnis.

In zijn anekdotes uit 1945 drukt een andere getuige zijn dankbaarheid uit tegenover de Amerikaanse bevrijders: "We wilden altijd overal tegelijk zijn. We konden niet de minste kans missen. Maar de Yankees waren fantastisch. We namen al snel een paar Amerikaanse woorden over terwijl we praatten: "hellow, boys", "choowing gum", "please", "choko", "Jeep", "ou kay", "senk you", enz. We bewonderden ook hun muziek en hun manier van spreken en we imiteerden hun dansen. De Yankees waren de eersten die me danspassen leerden. We probeerden hun uitzinnige boogie-woogie bewegingen na te doen en we groeiden sneller op dankzij hun aanwezigheid. Ze kwamen vaak bij ons thuis, vooral om ons beroemde gerecht op basis van varkensvlees, quenelles en kool te proeven, en we vonden het heerlijk om tijd met hen door te brengen. Ze lieten ons hun foto's, adressen en vele andere geschenken na.

Een bewoner herinnert zich ook de dansavonden: "De Amerikanen organiseerden dansavonden in de straat. Ze sloten een deel van de weg af met vier Jeeps en trokken elektrische kabels voor de lichten uit, zodat er een verlichte dansvloer ontstond. Een vriend en ik klommen in een auto om de soldaten te zien dansen met jonge vrouwen. We waren toen tien. Mijn arme ouders zochten me op. Daarna maakte mijn vader ruzie met me als nooit tevoren.