Gewondenverzorger of hospik Henry Harden maakte deel uit van het Britse Royal Army Medical Corps. Op 23 januari 1945 bevond hij zich in de commandopost van zijn onderdeel in de buurt van de brug over de Vlootbeek toen het bericht kwam dat verderop een groep commando’s van het Britse korps mariniers onder hevig Duits mitrailleurvuur was komen te liggen. Meteen hadden ze dekking gezocht, maar dat gold niet voor drie zwaargewonden die ze in de sneeuw hadden moeten achterlaten. Onder het geratel van vijandelijk vuur kroop Harden zeker 150 meter door open terrein naar de gewonden. Hoewel zichtbaar was dat het om een hospik ging, bleven de Duitsers schieten. Desondanks slaagde Harden erin de drie slachtoffers te bereiken en eerste hulp te verlenen.

Na rapport te hebben uitgebracht in de commandopost tijgerde hij opnieuw naar de gewonden. Een van hen, marinier Wheeler lag met een ernstige beenwond in de buurt van een plek waar nog enige dekking mogelijk was. Toen de Duitse militairen in de gaten kregen naar wie Harden onderweg was, concentreerden ze hun vuur. Aangekomen bij Wheeler nam Harden de gewonde op de schouder en bracht hem zigzaggend door het open veld in veiligheid. Ofschoon Harden bij de reddingsactie gewond was geraakt, maakte hij meteen rechtsomkeert om de twee anderen op te halen. Sommigen probeerden hem ervan te overtuigen dat het verstandiger was om te wachten op de komst van de tanks. Maar Harden liet zich niet overreden. Hij kende de toestand waarin de gewonden verkeerden en wist dat elke minuut telde. Hij gebaarde om hulp. Twee mariniers verlieten de dekking en sloten zich bij hem aan. Met een brancard kropen ze achter Harden aan. Heelhuids bereikten ze de hevig bloedende marinier Wales. Nadat ze hem op de brancard hadden gelegd en aan de terugtocht waren begonnen, verhevigde het Duits mitrailleurvuur. De gewonde Wales werd opnieuw getroffen en bezweek even later aan zijn verwondingen.

De derde en laatste tocht door het open veld liep fataal af voor Harden. Nogmaals begaf hij zich met de twee vrijwilligers op weg. De derde gewonde, luitenant Corey, lag al op sterven toen ze hem bereikten. Ze waren bijna in veiligheid toen een kogel Harden in het hoofd trof. Hij was op slag dood.

 De Britse generaal die het woord voerde bij de postume uitreiking van de onderscheiding, zei letterlijk: 'I do not remember ever reading anything more heroic'.