Nadat ze tot 8 oktober 1944 hadden deelgenomen aan de uiterst zware en bloedige strijd rond Overloon, werd de resterende manschappen van de zwaar gehavende Amerikaanse 7e Pantserdivisie een adempauze gegund in de aanzienlijk rustiger frontsector tussen Weert en Deurne. Achter de Peelkanalen waanden ze zich veilig en leek het erop dat eindelijk recht werd gedaan aan hun bijnaam: Lucky Seventh. Maar niets was minder waar want op 27 oktober staken zo’n 24.000 Duitse soldaten de Noordervaart en het Deurnes kanaal over. Het offensief dat als een generale repetitie voor het Ardennenoffensief kan worden beschouwd en bedoeld was om de druk op het front in Zeeland te verlichten, verraste de Amerikanen volkomen. De nog maar net bevrijde plaatsen Meijel en Ospel vielen opnieuw in Duitse handen. Uiteindelijk bereikten de aanvallers op 29 oktober Liessel, maar bij gebrek aan versterkingen kwamen ze niet veel verder. Aan geallieerde zijde gebeurde het tegenovergestelde. Inderhaast hevelden de Britten diezelfde 29^e oktober een Schotse infanteriedivisie en een tankbrigade uit het zojuist bevrijde Tilburg over naar het front in de Peel. Ze brachten de Duitse opmars tot staan. Begin november slaagden de Amerikanen erin Ospel te heroveren. De Schotten probeerden op hun beurt Meijel in te nemen, maar ze stuitten op taaie en bekwame Duitse weerstand. De aanval mislukte en het zou nog tot 16 november duren voordat het dorp definitief bevrijd werd. Tijdens de bloedige gevechten om Ospel had de 7^e pantserdivisie opnieuw zware verliezen moeten incasseren: 54 soldaten waren gesneuveld en ruim 300 manschappen waren gewond geraakt.

Op 8 november 1944 verlieten de Amerikanen het strijdtoneel in de Peel. Aan rust en herstel kwam de Lucky Seventh nauwelijks toe want vanaf 16 december moesten ze opnieuw het hoofd bieden aan een de Duitse overmacht. Dit keer bij St. Vith in de Ardennen.