In 1944 is hij 23 jaar als zijn regiment ’s morgens op 29 oktober vanuit Schore tot aan Kloetinge optrekt. Andere regimenten in de buurt zijn de Black Watch (Royal Highland Regiment of Canada) en de Rileys (Royal Hamilton Light Infantry). Regelmatig moet de groep van Dicaire halt houden als terugtrekkende Duitse troepen hun geschut gebruiken om de opmars van de Canadezen te vertragen. In de buurt van Kloetinge gebeurt dit opnieuw.

Rond half 10 ’s ochtends is er licht geweervuur op Kloetinge vanuit de richting van Waanskinderen, een gehucht oostelijk van het dorp. Even later wagen de eerste Canadezen zich in het dorp. Ze worden ontvangen met vijandelijk geweervuur vanuit Ter Vaten. De Duitsers vluchten vervolgens weg via het Noordeinde. Een andere groep Duitsers van ca. 25 man komt nu met een witte vlag in Ter Vaten tevoorschijn en geeft zich over. Na enkele uren van stilte begint zwaar Duits geschut naar het dorp te vuren.

Aan de Bredeweg blijkt zich nog een grote groep Duitsers op te houden, die de oprukkende Canadezen, die van Ter Vaten naar Mannee trekken, onder vuur neemt. Canadees geschut bij Kapelle beantwoordt dit vuur. Jean-Maurice slaagt er niet in op tijd dekking te zoeken en wordt ter hoogte van de Tervatenseweg en Daniëlsweg in zijn rug geraakt door een projectiel. Via een ladder die gebruikt werd tijdens de oogst, werd hij zwaar gewond afgevoerd.In een noodhospitaal overlijdt hij. Inwoners van Kloetinge nemen zijn nagedachtenis ter harte, en begraven hem op een ereplaats op de begraafplaats. Daar rust Jean-Maurice Dicaire nog steeds.