In september 1944 liggen er circa 240 schepen in de haven van Maasbracht. Schippers hebben hier met hun gezinnen een schuilplaats gevonden. Varen over de Maas is te gevaarlijk geworden.
De Geallieerden hebben al meerdere keren schepen op de Maas vanuit de lucht onder vuur genomen. Zij gaan ervan uit dat elk schip dat nu nog vaart een militair transport van en voor de Duitsers kan zijn. De Duitse bezettingsmacht in Maasbracht heeft dan wel bevolen om de haven te verlaten en naar het noorden te varen, maar geen enkele schipper die daar gehoor aan geeft. Er is immers toch geen vracht meer te vervoeren en het risico van beschietingen vanuit de lucht is te groot.

Op hun beurt zijn de Duitsers in Maasbracht bang dat grote aantallen schepen in geallieerde handen kunnen vallen. Ze blokkeren de ingang van de haven door twee schepen tot zinken te brengen. Daarmee kunnen de andere schepen niet meer uitvaren en dus ook niet tegen hen gebruikt worden, is de redenering.

Maar de Duitse bezetter is niet helemaal zeker van zijn zaak en neemt op 29 september 1944 een doldriest besluit met grote gevolgen. Alle schippers worden gesommeerd om hun schepen de volgende dag te verlaten. Daarom gaan in de vroege ochtend van 30 september steeds meer gezinnen aan wal met slechts enkele bezittingen die ze kunnen meenemen.

Al snel klinken de eerste ontploffingen. Duitse Sprengkommando’s beginnen die dag systematisch alle schepen op te blazen, zelfs rond Maastricht en op het Julianakanaal. Een vreedzame ongevaarlijke armada gaat ten onder…