Tijdens D-Day , op 6 juni 1944, kreeg de 3e Canadese Infanteriedivisie van generaal-majoor Rod Keller de opdracht te landen op het strand met de codenaam Juno, en op te rukken richting de steden Graye, Courseulles, Bernières and Saint-Aubin-sur-Mer. Een aantal zaken verliepen niet zo goed die ochtend: de bombardementen vanaf de schepen, voorafgaand aan de inval, waren niet zo effectief. En de ruwe zee veroorzaakte vertragingen bij de landingen. Hierdoor kon de Duitse verdediging, verscholen in bunkers, serieus weerstand bieden. Vele landingsvoertuigen werden door de artillerie geraakt of raakten beschadigd door obstakels onder water. De Canadese aanvalseenheden waren met de hulp van tanks desondanks succesvol in het een voor een opruimen van de Duitse stellingen. De gevechten rond Bernières waren bijzonder hevig, maar nog heviger was het rond Courseulles. Deze kleine haven aan de monding van de Seulles werd zwaar verdedigd. In Saint-Aubin waren de gevechten echter het hevigst: het kostte een groot deel van de dag om een 50 mm kanon, die het strand bestreek, uit te schakelen. De veldversterking was omgeven door gevelde bomen die de nauwe straten van het dorp blokkeerden. Pas tegen de nacht werd het dorp ingenomen. Deze tegenstand leidde tot een opstopping bij de spaarzame strandopgangen. Gehinderd door de files van voertuigen, slaagden de Canadese troepen er toch in ver landinwaarts door te dringen. Ten koste van 961 slachtoffers, waaronder 319 doden, boekten de Canadezen een opmerkelijke voortgang op D-Day. De opmars werd de volgende dag echter gestuit door de aankomst van Duitse gepantserde versterkingen ten noordwesten van Caen.