In mei 1945 stuitte de Canadese opmars naar de Noordzeekust op steeds meer weerstand toen Duitse mariniers en Luftwaffe-personeel zich in de strijd mengden. Ondanks zware verliezen rukten de voorste troepen van de 8e Canadese Infanteriebrigade op en bereikten op 3 mei Aurich. Die nacht arriveerde luitenant-kolonel Gus Taschereau van Le Régiment de la Chaudière bij het hoofdkwartier van brigadier Roberts met een Duitse kolonel, de burgemeester van Aurich en een burger onder een witte vlag. Ze wilden onderhandelen over de overgave van de stad zonder schade. 

Geen van de Duitse troepen had echter de bevoegdheid om een militaire overgave te regelen. Roberts stuurde hen weg en gaf hen de opdracht om op 4 mei om 12.00 uur terug te komen met de juiste bevoegdheid. Hij stemde ermee in om het vuur ondertussen te staken, maar waarschuwde dat het uitblijven van een overgave zou leiden tot zware bombardementen en beschietingen. De Duitse kolonel kwam de volgende ochtend terug en meldde dat de garnizoenscommandant van Aurich bereid was om te onderhandelen. Er kon echter geen formele overeenkomst worden bereikt, aangezien Duitsland zich nog niet officieel had overgegeven. 

Op 4 mei bereikte het nieuws van de onvoorwaardelijke capitulatie van Duitsland het geallieerde commando via een BBC-uitzending om 20.35 uur, kort daarna bevestigd door een officieel signaal van de 21e Legergroep (Britse troepen). Op 5 mei reisde Roberts met een militaire escorte naar Aurich om de Duitse generaal Erich von Straube naar Bad Zwischenahn te brengen. Daar gaf Von Straube de Duitse troepen die tegenover het 2e Canadese korps stonden over aan generaal Simonds en ondertekende hij het overgave-document tijdens een korte, plechtige ceremonie. 

Tijdens de terugreis heerste er stilte in de jeep, totdat Von Straube Roberts zachtjes vroeg wat hij vóór de oorlog had gedaan. De vraag bracht Roberts van zijn stuk en dwong hem na te denken over een toekomst buiten het slagveld – een vooruitzicht dat tijdens de intensiteit van de oorlog ver weg leek. Toen Von Straube verder vroeg of Roberts beroepsmilitair was geweest, antwoordde Roberts eenvoudig: “Nee, ik was geen beroepsmilitair. Zeer weinig Canadezen waren dat. In het burgerleven maakte ik ijs.”