Na de Duitse bezetting van Calais werd de stad verdeeld in zones op basis van militair belang. Op 23 juli 1940 werd het noordelijke deel officieel aangeduid als zone interdite (verboden gebied), volledig afgesloten voor civiele toegang. Dit gebied bevatte strategische vestingwerken en defensieve installaties die de bezetter van vitaal belang achtte voor het behoud van geheimhouding en operationele controle.

Om deze scheiding af te dwingen richtte het Duitse leger een muur op langs de Rue Mollien die een duidelijke grens markeerde tussen de verboden zone en de rest van Calais. Bewegingen over deze grens werden zwaar gecontroleerd. Toegangspunten zoals wegen en bruggen werden 24 uur per dag bewaakt door Duitse Feldgendarmerie-eenheden en militaire controleposten, waardoor het noordelijke deel van de stad effectief werd geïsoleerd. Het doel was om lekken van informatie naar de Geallieerden te voorkomen en om belangrijke militaire posities in de stad veilig te stellen.

De verdeling had grote gevolgen voor het burgerleven in Calais. Gezinnen en buurten werden fysiek en sociaal gescheiden en veel inwoners raakten afgesneden van hun werk, diensten en geliefden. De aanwezigheid van de muur werd een zichtbare herinnering aan de bezetting van de stad en het bredere conflict.

Na de oorlog werd een groot deel van de muur afgebroken tijdens de wederopbouw van Calais. Om de eenheid te herstellen en vrij verkeer te garanderen, werden de toegangspunten heropend en werd het verkeer tussen de twee delen van Calais genormaliseerd. Een deel van de oorspronkelijke muur werd echter bewaard door de Franse nationale spoorwegmaatschappij (SNCF), die de muur hergebruikte als veiligheidsbarrière om te voorkomen dat voetgangers toegang kregen tot nabijgelegen treinsporen.

Vandaag de dag is er een gedenkplaat aangebracht op het overgebleven deel van de muur.