Batterie Oldenburg, aangeduid als Stützpunkt 18, werd in 1940 opgericht door de Duitse strijdkrachten in de duinen van het Moulin Rouge gebied, ongeveer 400 meter van de kustlijn ten noordoosten van Calais. De locatie bestond aanvankelijk uit twee open ronde geschutsopstellingen die via een Decauville-spoorweg verbonden waren met munitieopslagfaciliteiten en ontwikkelde zich tot een belangrijke artilleriepositie aan de kust.

In oktober 1940 ging de bouw een tweede fase in met de toevoeging van gewapend betonnen Sonderkonstruktion-kazematten. Deze vestingwerken herbergden woonverblijven, technische ruimtes voor ventilatie en energieopwekking, waterreserves en sanitaire voorzieningen. Er werden twee primaire bunkers gebouwd, genaamd "Turm West Osel" en "Turm Ost Borkum". Beide waren constructies op twee niveaus; "Turm Ost" vergde meer dan 16.000 kubieke meter beton en omvatte een uitbreiding. Het werk werd uitgevoerd door een multinationaal team van ongeveer 600 Franse en Belgische ingenieurs, technici en arbeiders.

Elke kazemat was bewapend met een 24 cm Schiffskanone KL/50 marinekanon, met een bereik van 28,3 kilometer, beschermd door frontbepantsering. De batterij werd ook ondersteund door apparatuur voor vroegtijdige waarschuwing en vuurcoördinatie, waaronder een Seetakt radar en een afstandsmeter gemonteerd op een houten observatietoren.

In 1943 werd Batterij Oldenburg uitgebreid met verschillende schuilplaatsen en geschutsopstellingen, waaronder twee 7,62 cm Sovjetkanonnen onder bunkers H629, een 7,5 cm geschutskazemat (H612) en andere opstellingen voor antitank- en luchtafweer. Er werd begonnen aan een vuurleidingtoren, maar deze werd nooit afgebouwd en diende in plaats daarvan als schuilplaats.

De verdediging van de batterij bestond uit Franse 7,5 cm M33 kanonnen, 4 cm Bofors en 2 cm Oerlikon luchtafweergeschut. In 1944 werden er stalen gaasschermen over de openingen van de kazematten geplaatst om de bemanningen te beschermen tegen granaatscherven.

Op 1 oktober 1944, tijdens de bevrijding van Calais, werd de tweede kazemat vernietigd door een interne explosie in de munitieopslag toen Canadese troepen van de 3e Infanteriedivisie de locatie veroverden. Op dat moment stond de batterij onder bevel van Korvettenkapitän Hans Stührenberg, ondersteund door drie officieren, 34 onderofficieren en 138 matrozen.