Roger Mengin, geboren in Parijs in 1896, begon zijn militaire carrière als onderluitenant bij de Franse luchtmacht. Nadat hij zich in 1942 bij de Vrije Franse Strijdkrachten in Londen had gevoegd, werd hij gepromoveerd tot commandant en diende hij als verbindingsofficier met de Geallieerde strijdkrachten. Zijn rol werd cruciaal tijdens de laatste fasen van de strijd om Calais in september 1944.

Toen de geallieerde troepen naderden, waren er nog ongeveer 24.000 burgers in de stad, die onder Duitse controle bleef. Op 29 september werd Mengin de eerste Franse officier die Calais binnenging. Op basis van zijn eerdere ervaring in Le Havre en Boulogne stelde hij een evacuatie van burgers voor om massaslachtoffers te voorkomen. Hij onderhandelde rechtstreeks met het Duitse bevel en een wapenstilstand van 24 uur werd toegestaan.

Om de evacuatie uit te voeren, reisde Mengin samen met Hauptmann Böttcher in een open auto de stad in. Op de Place Crèvecœur sprak hij de menigte toe vanaf de trappen van het Palais de Justice, vroeger het stadhuis van Calais-Lès-Saint-Pierre. Begroet door kreten van "Vive de Gaulle! Vive la France!", riep hij de bevolking op om onmiddellijk te evacueren en waarschuwde hij dat de stad vernietigd zou worden als het Duitse garnizoen weigerde zich over te geven.

Zijn oproep slaagde. Binnen enkele uren steeg La Marseillaise op uit de menigte en begon een grootschalige evacuatie onder zijn coördinatie. Tegen de tijd dat de gevechten hervat werden, waren ongeveer 20.000 burgers veilig geëvacueerd. Kort daarna capituleerde de Duitse bevelhebber, Oberst Schroëder.

Tragisch genoeg overleefde Mengin de volledige bevrijding niet. Terwijl ze met Böttcher en Capitaine FFI Jacques Vendroux onderweg waren om de overgave te melden, werd hun voertuig geraakt door een verkeerd afgevuurde Canadese granaat. Mengin raakte ernstig gewond en werd naar een nabijgelegen bunker gedragen en vervolgens naar Les Attaques, waar hij in het ziekenhuis stierf, naar verluidt met het woord "Frankrijk" op zijn lippen.

Oorspronkelijk werd hij begraven in Ardres, maar zijn stoffelijk overschot werd later overgebracht naar Sainte-Geneviève-des-Bois (Loiret) in 1949. Een gedenkplaat bevindt zich in het Palais de Justice en een stèle langs de weg markeert de plaats van zijn laatste dienst.