Fort Nieulay, gelegen ten westen van Calais nabij de rivier de Guînes, ontstond in de 16e eeuw als waterkering. Het werd oorspronkelijk gebouwd door de Engelsen in 1525 en had een vierkante indeling met torens op elke hoek en dikke muren die plaats boden aan ongeveer twintig soldaten. Het fort werd in 1558 door de Fransen veroverd en later, in 1596, door de Spanjaarden bezet. Het onderging achtereenvolgende verbouwingen, waaronder de toevoeging van borstweringen, bastions en wijzigingen aan de oorspronkelijke torens.

In 1627 werd het fort onder kardinaal Richelieu verbouwd en via een brug verbonden met een hoornwerk. Latere bezoeken van Lodewijk XIV en militair ingenieur Vauban leidden tot de bouw van een nieuwe vesting iets verder naar het westen, die beter geschikt was om de sluizen te beschermen die essentieel waren voor het onder water zetten van de toegangswegen naar Calais. In het fort waren drie sluizen ondergebracht, die de stroming van het lokale water en het zeewater regelden. De interne indeling omvatte barakken, een kapel, opslagplaatsen en een waterreservoir, terwijl elk van de twee poorten werd beschermd door een ravelijn.

Tegen het einde van de 17e eeuw maakten veranderingen in de lokale waterwegen de sluizen overbodig. Het fort raakte snel in verval, werd in de 19e eeuw ontdaan van materialen en verloor zijn strategische belang. Het werd in 1903 buiten gebruik gesteld, verkocht en later verhuurd aan lokale boeren.

Tijdens de Duitse invasie in 1940 was Fort Nieulay opnieuw het toneel van gevechten. Het werd verdedigd door Franse en Britse troepen, waaronder sergeant Henneton en kapitein Munby, en werd aangevallen door de Duitse 10e Pantserdivisie onder leiding van generaal Schaal. De Duitsers versterkten de locatie vervolgens en gaven het de naam Stützpunkt 88 Glan. Het fort werd uitgerust met bunkers (types L 408, R622, R600b en R680), machinegeweerposities, antitankwapens, waaronder een 7,5 cm Pak 40, en diende als hoofdkwartier voor de Reserve Flak Abteilung 253.

In 1944 werd Fort Nieulay na hevige gevechten heroverd door Canadese troepen, met name de Royal Winnipeg Rifles. Na de oorlog werd het gebruikt als steengroeve, wat leidde tot instortingen. Het fort is nu eigendom van de stad Calais en delen van de locatie, waaronder het kruitmagazijn, de officiersverblijven en de vestingmuren, zijn gerestaureerd. Een gedenkplaat bij de ingang eert de verdedigers van 1940 en de bevrijders van 1944.