De weerstand was zwakker dan verwacht. Tegen middernacht had de A-compagnie het noordelijke deel van het dorp onder controle en de B-compagnie bijna de zuidelijke helft. De C Company beveiligde hun positie en zorgde ervoor dat de Duitse troepen niet konden ontsnappen of hergroeperen.

De volgende dag, 23 april, meldden Canadese verkenners dat ongeveer 200 Duitse soldaten zich verzamelden voor een tegenaanval vanuit het noorden. De aanval begon om 11.00 uur. Canadese tanks uit Siddeburen werden gestuurd om de troepen te ondersteunen. Hoewel ze gewaarschuwd waren om op hun hoede te zijn voor Duitse antitankwapens, trokken de tanks snel door Wagenborgen. Helaas werden drie tanks vernietigd door Panzerfausts en moesten de andere zich terugtrekken.

De Canadese troepen antwoordden met artillerievuur, waardoor de Duitse troepen gedwongen werden zich terug te trekken. De overgebleven vijandelijke soldaten verlieten hun posities, hoewel kleine groepen bleven proberen het dorp weer binnen te sluipen. Aan het eind van de dag waren de meeste gevechten gestopt en was Wagenborgen onder Canadees gezag.

De strijd veroorzaakte aanzienlijke schade aan het dorp, met veel vernielde gebouwen en slachtoffers aan beide kanten. Ongeveer 60 Canadese soldaten werden gedood of raakten gewond, maar hun inspanningen waren niet tevergeefs. Ze hadden de Duitse troepen zware verliezen toegebracht: 200 vijandelijke soldaten werden gedood, gewond of gevangengenomen.

Na de slag nam het Irish Regiment of Canada het over van het Canadian Scottish Regiment. Deze soldaten, die in Italië, Sicilië en op de Veluwe hadden gevochten, pasten zich snel aan hun nieuwe positie aan. Kort na hun aankomst namen ze negen Duitse soldaten gevangen bij “Groot Bronswijk”, waardoor het gebied verder werd beveiligd.