Zodra het front dichter bij Drunen komt, eind oktober 1944, zoeken steeds meer Drunenaren een schuilplaats op. Een daarvan is onderin de stevige romp van de Hertogin van Brabant molen, een korenmolen uit de zeventiende eeuw. Als het front op 30 oktober tot stilstand komt bij het Afwateringskanaal van ’s-Hertogenbosch naar Drongelen ligt Drunen aan het front. Hierdoor neemt het aantal mensen dat schuilt in de molen toe tot 95. De mensen zitten als haringen in een ton en de volwassenen zijn tot het uiterste gespannen. Ze bidden tot God en tot Maria. En ze spreken af dat er een beeltenis van Maria in de molen komt als de oorlog is afgelopen.

Omdat de molen een prominent uitkijkpunt is, wordt er diezelfde dag een groepje van drie Duitsers in de molen gelegerd. Op 30 oktober heeft dit Sprengkommando onder Wachtmeister Kuche de brug bij Baardwijk opgeblazen. Ze krijgen bevel om ook de molen in de lucht te laten springen wanneer de geallieerde troepen de aanval op Drunen openen. Op vrijdag 3 november wordt er munitie en proviand afgeleverd. Wanneer de beschieting losbarst de volgende middag en de geallieerde aanval begint , besluiten de drie Duitsers het bevel te negeren en rijden ze naar de brug bij Heusden. De route hebben ze een paar dagen eerder al verkend. Ze vertrekken met stille trom en pas later beseffen de burgers aan welke ramp ze zijn ontsnapt.

Het is een daad van uitzonderlijke compassie in een tijd die gekenmerkt wordt door ongekende wreedheid. Zo redden zij het leven van 95 burgers  onder wie de latere staatssecretaris Martin van Rooijen. De molen is ontsnapt aan een ramp. Dat het ook anders kan aflopen blijkt in Heusden, waar op 5 november niet minder dan 134 inwoners om het leven komen als het stadhuis wordt opgeblazen.

Tien jaar na de bijna-ramp wordt de belofte van de inwoners waargemaakt en komt er een afbeelding van Onze Lieve Vrouwe van Altijddurende Bijstand boven de toegangsdeur van de molen. Een permanente herinnering aan wat er had kunnen gebeuren.