Het is zaterdag 4 november 1944, een frisse en grauwe herfstdag. De temperatuur schommelt rond de negen graden en er staat een zwakke wind. Soldaten van de 51e Highland Divisie arriveren aan het einde van de ochtend op diverse locaties in de Loonse en Drunense Duinen.

Rond Giersbergen heeft zich aan het einde van de ochtend het 5e bataljon Seaforth Highlanders verzameld. De eenheid van luitenant-kolonel Walford, ruim 800 man, is vertrokken uit Udenhout en marcheert langs de Rustende Jager naar het  buurtschap. De soldaten maken zich klaar voor de aanstaande operatie. Ze eten haastig een zogenaamd ‘tiffin’ meal’, een lichte lunch. Wapens worden nagekeken, de uitrusting gecontroleerd en patronen worden uitgedeeld. Het dorpje aan de noordrand van de duinen is even een bijenkorf vol activiteit. Om half vier marcheren de mannen naar het startpunt. Vanaf boerderij (nu café) de Klinkert lopen ze over zandpaden naar het bosgebied pal ten zuiden van de kanaaldijk. Daar arriveren ze een uur later. De  dunne canvas boten waarmee ze moeten oversteken liggen al klaar, goed gecamoufleerd.  

Dan begint het wachten. Een van de Seaforths beschrijft deze episode heel beeldend: ‘We lagen op de grond in de gebruikelijke gespannen stilte, wachtend op het geroffel van de kanonnen. Ik herinner me een soldaat in een greppel naast me. Hij beet op zijn lippen en zijn handen trilden. Toen vlogen de eerste granaten over ons heen en op een of andere manier was de spanning gebroken. Hij trok de riem van zijn helm strak, grijnsde naar me, knikte in de richting van de ontploffingen aan de Duitse kant van het kanaal. ‘Precies goed!' zei hij. Het is op dat moment vijf over half vijf. De aanval kon beginnen".