Toen de Amerikaanse soldaten in het gebied van het Huertgenwoud aankwamen, moesten zij eerst wennen aan de 'trucs' van het vechten in het bos. Hun Duitse tegenhangers daarentegen werden versterkt door troepen die doorgewinterd waren aan het oostfront en maar al te vertrouwd waren met de tactiek van de bosoorlogsvoering. Vooral in het gebied van de Ochsenkopf en Peterberg hadden de Duitsers nog een voordeel: Ze konden het Amerikaanse vuur weerstaan in de pillendozen die de heuvels bezaaiden.

Deze pillendozen maakten deel uit van de 'Westwall' (of 'Siegfried Linie' zoals de geallieerden het noemden), de laatste verdedigingslinie van Hitlers Derde Rijk. Er wordt vaak gediscussieerd over de rol die de Siegfried Linie speelde tijdens die bloedige herfst van 1944. De loopgraven en versterkingen van de Eerste Wereldoorlog waren grotendeels verouderd. Tactiek en bewapening waren dertig jaar later heel anders. De pillendozen van de Siegfried Linie in de noordelijke Eifel lagen echter meestal in dichte sparrenbossen waar elke boom een potentieel tankobstakel was. De Duitsers waren in staat de pillendozen binnen een korte straal te verdedigen, zelfs als de eigenlijke frontlinie verder was opgeschoven.

In het verwarrende bos kon elke Duitse compagnie, elk regiment zich verschuilen achter massieve betonnen muren. Dit resulteerde in een maandenlang standengevecht, dat deed denken aan de oorlogsvoering van de Eerste Wereldoorlog. Pas nadat de Duitse tegenaanval, de 'Slag om de Ardennen', was afgeslagen, kon het 1e Amerikaanse leger verder trekken dan de pillendozen en de Kall-vallei passeren.