Zoals veel inwoners van Portsmouth voelde Mary Verrier de gevolgen van de oorlog. Ze werd twee keer gebombardeerd en ze was afhankelijk van de kantines op Guildhall Square, maar toch bleef ze patiënten van hoge kwaliteit verzorgen.

In 1938 werd Mary opgeleid als cadet bij het Rode Kruis en toegewezen aan de divisie in Portsmouth. Toen de oorlog uitbrak, werd ze ingedeeld bij First Aid Post 1- St Mary's Hospital. Dit detachement bezat de enige gasontsmettingseenheid, waarvoor Mary werd opgeleid. Aanvankelijk was St Mary's een ziekenboeg en later werd het een ziekenhuis. Tegenwoordig is het een inloopcentrum voor gezondheidszorg.

Hoewel ze in St Mary's gestationeerd was, bracht Mary's werk haar naar andere delen van Portsmouth. Tijdens de evacuatie van Duinkerken en de raids op Dieppe en Sanders behandelde ze slachtoffers in het Queen Alexandra ziekenhuis. De ziekenhuizen in Portsmouth leden veel schade door luchtaanvallen, daarom werden patiënten vaak overgebracht naar St Mary's (buiten het stadscentrum). Het was echter niet immuun voor aanvallen. Eén bombardement resulteerde in de vernietiging van 80 verpleegsterskamers, matronesvertrekken, een keuken en het zwembad en doodde verschillende personeelsleden.

Mary werd zelf een keer door een bombardement getroffen tijdens een bioscoopbezoek met haar man en ging terug naar het ziekenhuis, waar ze twee branden moest helpen blussen voordat ze op haar post aankwam waar Air Raid Precaution teams burgerslachtoffers aan het opvangen waren. Dit toont de vastberadenheid en samenwerking van de bevolking van Portsmouth in oorlogstijd.

Voorafgaand aan D-Day werd de medische training in St Mary's geïntensiveerd: de afdelingen werden ontruimd en er werd een voorraad lichaamsvloeistoffen aangelegd. In juni 1944 stond Mary op de Southsea Pier bij een mobiel hospitaal de troepen uit te zwaaien. Voor de gewonden die terugkeerden, verzorgde ze gespecialiseerde brandwondenbehandeling op haar ontruimingspost en verzorgde ze troepen en krijgsgevangenen met brandwonden en verwondingen. Ze verzorgde fysieke wonden en probeerde het moreel op te krikken. Er werden geschenken uitgewisseld bestaande uit pakjes voor krijgsgevangenen en gedichten of dansjes voor verpleegsters.

In 2021 overleed Mary. Ze zette haar leven in voor het Rode Kruis en de mensen van Portsmouth. Mary's herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog weerspiegelen de normaliteit voor veel burgers en militairen. Portsmouth was vol 'moeilijke tijden, gelukkige tijden en ziekenhuispersoneel' (Memoires van Zuster Mary Verrier, bibliotheek Portsmouth).