Op woensdagmiddag 1 november om 14.00 uur verscheen aan de overkant van de Schelde in Breskens een brede rij van kleine bootjes. Het waren de Schotten van 5th Battalion King’s Own Scottish Borderers, die door de Royal Navy over de Schelde werden gezet om de aanval op Vlissingen kracht bij te zetten. Terwijl de gevechten in de binnenstad van Vlissingen al een dag bezig waren, opende het Duitse kustgeschut vanuit grote betonnen bunkers het vuur op de scheepjes. Halverwege de Schelde spoten witte geisers van water omhoog, die langzaam maar zeker dichter bij de schommelende scheepjes opsprongen. De Schotten besloten wijselijk om terug te keren en onder bescherming van een rookgordijn gingen ze terug naar Breskens.

In antwoord op de beschieting zagen de Schotse soldaten van achter de veilige havendam gevechtsvliegtuigen voorbijflitsen, die met raketten de Duitse geschutsbunkers te lijf gingen. Grote zwarte rookpluimen markeerden de aanvalsdoelen toen het bataljon om 17.00 uur een tweede poging ondernam. De luchtmacht hadden goed werk geleverd. De landingsbootjes meerden zonder kleerscheuren af in het slijkhaventje. Het was rustig nabij het Vlissingse landingsstrand. Slechts af en toe passeerde een verdwaalde kogel, terwijl de horizon werd verlicht door het gele schijnsel van de vele brandende huizen.

Op 2 november om 5 uur opende de artillerie in Zeeuws-Vlaanderen het vuur ter ondersteuning van de aanval van het bataljon. Na een behoedzame opmars door de met puin bedekte straten van de stad, waren om 17.30 uur de aanvalsdoelen bereikt. Vlissingen was tot het einde van de Badhuisstraat en langs de Paul Krugerstraat in Schotse handen. Het aantal slachtoffers was beperkt gebleven tot drie doden en enkele gewonden. Vooral de weg naar de buitenhaven lag nu onder afweervuur van de Duitse opstellingen. Daar zou zich de rest van de strijd concentreren.

Terwijl op vrijdag 3 november de Britse hoofdmacht Hotel Brittania trachtte te veroveren, moesten de King’s Own Scottish Borderers zich bij de keersluisbrug 300 meter terugtrekken. Het onafgebroken Duitse storingsvuur vanaf de buitenhaven bleek erg gevaarlijk. Een poging om de Duitse verdedigers met een luidspreker te overtuigen de zinloze strijd te staken, leverde maar een paar gevangenen op. Al snel doken er weer vliegtuigen op de resterende, fanatieke verdedigers.

In het holst van de nacht van 3 op 4 november passeerden de Schotten eindelijk de keersluisbrug over het kanaal en waaierden uit richting het haventerrein en het treinstation van Vlissingen. Bij zonsopkomst gaf de resterende Duitse verdediging zich eindelijk gewonnen. Een honderdtal afgematte Duitse soldaten kwam tevoorschijn uit de verkruimelde betonnen onderkomens. Vlissingen was helemaal bevrijd!