’t Wilhelminahuis heette de schuilkelder achter het huis van de familie Ten Haaf. Omdat er een portret hing van koningin Wilhelmina. De toegang was bij het fietsenschuurtje achter het huis, waar hond Leo de wacht hield. Op het terrein van Dennenoord zijn wel zoekacties gehouden, maar niemand haalde het zich in het hoofd om het luik onder Leo te openen.  

Het was allerminst het enige onderduikadres op het ziekenhuisterrein. Ook onder de oude wasserij kregen tal van mensen die uit handen van de Duitsers moesten blijven een veilige plek. Tekeningen en inscripties herinneren nog aan de vrijwillige opsluiting. Op het terrein is een paneel te vinden dat wijst op de vele andere plekken waar personeel mensen verborgen hield. Ook in de eigen woningen net buiten het terrein.  

Voor voedsel en andere benodigdheden werd gezorgd door een legertje verzetsmensen, die allemaal het motto huldigden dat spreken zilver is doch zwijgen plicht. De kreet stond gekrast in een balk op een onderduikadres, maar gold in hoge mate voor heel veel Dennenoorders. Ook wapens en bonkaarten waren er genoeg verstopt. 

Willem en Elsina kregen later het verzetsherdenkingskruis, maar werden aanvankelijk verdacht van heulen met de vijand omdat er een flinke hoeveelheid metaal weg was uit zijn smederij. Willem werd in 1949 zelfs ontslagen wegens wanbeleid, maar al in 1945 stond een indrukwekkende lijst van oud-bewoners van ’t Wilhelminahuis in een advertentie in de krant om het echtpaar te bedanken.