Ru Ploeder had tijdens de bevrijding niet een overzicht wat er precies in zijn woonplaats gebeurde; “dat had niemand tijdens de dagen van de strijd. Iedereen trachtte een veilig heenkomen te zoeken, vaak in de kelder of achter een paar muren. Het gevaar kwam vooral van buitenaf, van het geschut van de Duitse stellingen langs de Eems, bij de Dollard en met name zware granaten van het eiland Borkum.”

“De granaten vlogen om ons huis herinnert Ploeger zich. “Wij zaten midden in de vuurlinie. Wij woonden toen aan de Farmsumerweg, even voorbij de Opwierderweg.” Het was duidelijk dat Appingedam frontstad was geworden.”

Het huis van zijn grootouders, iets verderop, krijgt een voltreffer. Een houten wasmachine wordt totaal vernield. Hoewel oma er vlakbij staat loopt zij geen schram op. Vader Ploeger acht het raadzaam te vertrekken. Een nacht lang verblijft het gezin Ploeger in het Solwerderkerkje en besluit daarna uit Appingedam te vertrekken.

Per paard en wagen wordt de tocht naar het veilige Stedum ondernomen. Tijdens de rit raakt de jonge Ploeger onder de indruk van de enorme ravage in de stad. “De hele Harmoniestraat lag plat, de straten lagen bezaaid met stenen, puinhopen rookten, huizen waren beschadigd. Overal waren Canadese soldaten met het geweer op zoek naar Duitsers. Het werd pas bij Tjamsweer wat rustiger.”

Bij elkaar hebben enkele duizenden inwoners van Appingedam hun toevlucht buiten de stad gezocht. Bij terugkeer bleken hele straten in puin te zijn geschoten. Appingedam heeft een hoge tol betaald voor de bevrijding.