Vorderingen worden niet gemaakt. Het lijkt een patstelling. Maar na een uur geven de eerste Duitsers in de loopgraven zich over. Het betekent nog niks. De andere Duitsers er achter vechten gewoon door. Het wordt half 3, drie uur en de tijd verstrijkt verder. En dan komen de Canadese vlammenwerper Carriers in actie. Tot verbijstering van degene die het op dat moment waagt te kijken wordt vuurstoot na vuurstoot uitgespuwd over de Duitse stellingen in het plantsoen.

Er is gekerm van stervende Duitsers overal ontstaan branden, het lijkt of de hel is losgebarsten. De heer E. van Bruggen zag het schouwspel van dichtbij. “Het eerste wat ik van de bevrijding zag was een Canadese carrier met vlammenwerper, die vanuit de richting van het Noorderstation langs bakker Ritsema door de Ebbingestraat de Korreweg kruiste. Even bleef het voertuig staan. Toen spoot een lange vlam een Duitse schutter uit een boom."

Veel buurtbewoners waren angstig tijdens de hevige gevechten. Tiny Huizinga noteerde in haar dagboek” “Tien voor half 4. We liggen bijna plat op de vloer, want er wordt in de straat hevig geschoten.” En om tien minuten over half 5 noteert ze: “De eerste Canadezen gezien op een paar passen afstand. Dan is het plotseling voorbij; de Duitsers hebben zich overgegeven. “Wat we toen zagen zullen we nooit vergeten. ’t Zag zwart van de mensen, een enig gezicht”

H. Hofman kwam een sjofel geklede man op de Plantsoenbrug tegen, die een soort zwarte mummie van ongeveer een meter lengte in zijn armen droeg. Ik vroeg verwonderd: “Wat is dat?” “dat is een Duitse soldaat,” zei de man, “die in een vuurstraal van een Canadese vlammenwerper is terechtgekomen."