Het is 13 april 1945, in de verte horen de verpleegsters van het diaconessenhuis de mitrailleurs en het afgezwakte geluid van geweerschoten. Af en toe barst artillerievuur er doorheen. Verscholen achter de dikke muren liggen 85 patiënten in de onderaardse gangen van het Groninger ziekenhuis.

Buiten in het kille ochtendlicht ligt de verlaten Emmabrug en een eindje verderop vormen de grillige brokstukken van de verwoeste brug over het Hoornsediep een tijdelijk oorlogsmonument. Onder de Emmabrug liggen staven dynamiet verborgen. De Duitsers vloeken; er zijn geen elektrische onstekingsdraden. Er moeten mannen naar voren, sluipend als slangen met lonten in hun hand. De brug moet de lucht in. Maar door gericht vuur van de Canadezen lukt dit gelukkig niet.

Plotseling rinkelt de bel van de telefoon. De directrice neemt op. Een Groninger verzetsstrijder vertelt lachend dat hij, aan de andere kant zit en bevrijd is. “Zitten er nog moffen bij u?” Ze vertelt dat de Duitsers zich verschanst hebben achter het Emmahuis. Plotseling wordt de stilte verbroken door hevig mitrailleurvuur, de gevechten om de brug zijn begonnen.

Op zondagmorgen 15 april zijn ze er plotseling. Ze bonken op de huisdeuren. “Canadian Army, are there any Germans left?” Het zijn verlossende woorden na een hels kabaal van de gevechten. In het ziekenhuis laait plotseling de vreugde op. Een verpleegster vliegt een Canadese soldaat om de hals en zoent hem voor de ogen van een blij lachende directrice.