Van oudsher was de positie van Nijmegen op een stuwwal en aan een grote rivier van grote strategische waarde. Zo ook tijdens de Tweede Wereldoorlog. Al in de jaren 30, toen de oorlogsdreiging uit het oosten steeds groter werd, nam het Nederlandse Leger maatregelen. Er werden bijvoorbeeld maatregelen genomen om de bruggen te kunnen verdedigen. Er werden wegversperringen aangebracht op de pas geopende Waalbrug en er werden drie kazematten geplaatst bij Lent.

Ook de Duitse bezetter onderschatte het belang van de Waalbruggen niet. Aan de zuidkant van de brug werd onder het Valkhofpark een bunker aangelegd, die vandaag de dag nog te bezichtigen is. Ook de noordkant van de brug werd verdedigd.

 Een Duits onderzoek naar de grenzen van het Derde Rijk in 1943 liet zien dat deze niet genoeg bescherming boden aan het Rijk. Als maatregel werd de Westwall aangelegd, die langs de zuidwestelijke Duitse grens liep.  In deze regio werd de Westwall verder naar het westen verplaatst om van de natuurlijke voordelen van de stuwwal gebruik te maken. Het plaatsen van een stevige wegversperring op de brug vormde een onderdeel hiervan. Er werden 5 betonnen blokken geplaatst op een fundament dat bijna 22 meter lang en 1,25 meter breed was. De blokken waren 2 meter hoog.

 Tijdens Operatie Market Garden vormden de wegversperringen samen met de andere verdedigingswerken bij de brug een flinke hindernis voor de geallieerden, ook al was dat dankzij verschillende berichten van het verzet geen verrassing. Uiteindelijk lukte het om de versperringen te overwinnen en na de succesvolle inname van de bruggen werden de wegversperringen verwijderd, begraven en vergeten, tot ze in 2013 tijdens werkzaamheden weer werden opgegraven.

 Dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog op die plek een soort van wegversperring moet hebben gelegen, werd al verwacht, maar het terugvinden van de grote betonnen blokken was toch een verassing. Vandaag de dag zijn ze op enkele meters van hun oorspronkelijke plaats te zien.