Zaterdag 14 april 1945 

“Die ochtend dezelfde spanning. Het geratel van de mitrailleurs kwam steeds dichterbij. De Duitsers lieten alle bruggen in de omgeving in de lucht springen. Het was een treurig schouwspel. Alle huizen in de buurt van de bruggen raakten ernstig beschadigd. Ramen en deuren lagen eruit. Vele gevels waren ontzet. De brug bij Leenis was er het ergst aan toe, die hebben ze drie keer laten springen. Telkens werd er meer geschoten, vooral aan de kant waar onze ondergrondse zat.  Verschillende branden zagen we in de omtrek. De Canadezen kwamen steeds dichterbij. Ik had het gevoel dat we nog voor zondag bevrijd zouden zijn. Het begon al schemerig te worden toen we in de verte gejuich hoorden en het geratel van de eerste geallieerde voertuigen op de keien. Enkele verdwaalde Duitsers zochten op fietsen zonder banden en met antipech-banden een goed heenkomen” 

Zondag 15 april 1945  

“De bevrijding voelden we aan komen. De Dracht was als eerste vrij toegankelijk, zondagmorgen al vroeg, ’t was haast nog schemerig op het moment dat de hoofdbrug alweer over de vaart lag. Ik ben er met mijn zonen dan ook vroeg heengegaan en heb de eerste Canadezen met hun voertuigen de stad binnen zien trekken. Ook trok er een groep van onze eigen jongens binnen zingende: Voor de Koningin en ’t Vaderland. Dan is het net of je droomt!” 

“Toch bleef het oppassen want ook deze zondag was de Duitse bezetter nog niet geheel uit de stad verdwenen. 's Middags om twee uur werden de gevangenen uit Crackstate bevrijd. Zo’n zeventig in getal. Er waren er die bevangen door angst en spanning de raampjes van hun cellen al stuk hadden geslagen. Bakker de Wolf uit de Begoniastraat is er heengegaan en heeft ze uit hun lijden verlost. Vreugdetranen vloeiden, nog wel in stilte, want de kust was nog steeds niet helemaal veilig”.