Op de avond van 18 december 1944 kreeg een gevechtscommandoteam onder leiding van luitenant-kolonel James O'Hara van de 10e Pantserdivisie de opdracht te proberen de opmars van het Duitse leger langs de weg van Wiltz naar Bastogne vanuit het oosten te blokkeren.

De hoogten van het dorp Marvie boden een goed zicht op de weg en dus ook op de opmars van de Duitse pantsercolonnes. Om deze reden gebruikte gevechtsteam O'Hara deze strategische positie in de eerste dagen van de strijd.

Marvie werd op dat moment bezet door het 326e Airborne Engineer Battalion van de 101e Airborne Division, dat bezig was wegversperringen op te werpen bij toegangspunten tot het dorp. De Amerikaanse eenheid kreeg gezelschap van het 2e bataljon van het 327e Glider Infantry Regiment.

De eerste aanval van de Duitse troepen op het dorp kwam op 20 december. Elementen van de Panzer Lehr Divisie vielen aan vanuit het zuidoosten. Verschillende soldaten van beide zijden raakten slaags in het centrum van Marvie. Maar tegenaanvallen van de Amerikanen slaagden erin de Duitse troepen af te slaan en stelden de meeste burgers in staat het dorp te evacueren.

Een andere strijd om Marvie vond plaats op 23 december, maar na urenlange hevige gevechten liep deze uit op een patstelling, waarbij beide partijen delen van het dorp in handen hadden.

Het uitgestrekte bosgebied ten zuidoosten van het dorp werd bezet door Duitse soldaten, die later in januari 1945 uit de omgeving werden teruggedreven. De Amerikaanse artillerie had aanzienlijke middelen ingezet om hierin een belangrijke rol te spelen.