De Canadezen trekken daarom langs het Hoendiep tot het zogenaamde zomerwegje, dat naar de Duitse versterkingen leidt. Hier nemen ze deze versterkingen flink onder vuur, waardoor het huisje van de spoorwachter door twee granaten wordt geraakt. De Duitse soldaten, die onder sterke invloed van drank verkeren, trekken zich verder terug naar de Kraneweg om zich daar verder te verzetten.  

De Canadezen zijn de Kraneweg genaderd. Deze wordt door ongeveer 250 Duitsers verdedigd, die zich veelal in de portieken aan weerszijden van de straat en ook in de huizen hebben verschanst. De bevrijders zetten pantservoertuigen met vlammenwerpers in. Ze richten het vuur op de ramen van bovenverdiepingen waar mogelijk Duitse sluipschutters zitten.   Tegen half 1 vlogen de vlammen uit het dak van het huis waar ex-politiecommissaris Blank woont. Ook de huishoudschool wordt een vuurzee. Niet lang daarna geven de Duitsers zich over. Om 13 uur was het westelijke einde van de Kraneweg bevrijd. De Canadezen slaan de geweren van de Duitsers op straat kapot en nemen de krijgsgevangenen mee naar het veld achter Kostverloren.  

Soldaat Frank Holm was met een groep mannen in huis ingegaan om hier het hoofdkwartier van de compagnie op te zetten. Hij vertelt: ‘Als ze de apparatuur uitstallen, komt er een oudere vrouw uit de kelder. Ze loopt naar de keuken en begint koffie te maken. Later biedt ze de koffie aan in mooie porseleinen kopjes. Een van mijn mannen heeft zijn Bren gun opgesteld op een smalle houten tafel bij het raam. Hij vuurt vanuit het raam richting een Duitse auto op de Kraneweg. De vrouw was zo verbijsterd dat ze zich niet bewust was wat er om haar heen gebeurde. De vrouw was bang dat de poten van de Bren Gun haar houten tafel beschadigden. Ze pakte hierop een kussen en gaf deze aan de schutter, hierbij vroeg ze of hij hem onder de poten wou liggen. Dit deed de Canadees natuurlijk.’