In 1941 begon de Duitse bezetter met de bouw van de Atlantikwall. De linie bestond uit bunkers, geschut en mijnenvelden en liep van Noorwegen tot en met de Frans-Spaanse grens. De verdedigingswerken waren geconcentreerd rond strategische punten zoals de monding van de Schelde. Iets verder van de kust waren de verdedigingswerken verbonden met tankversperringen, mijnenvelden en ondersteuningsposten zoals het Stützpunkt in Groede.

Stützpunkt Groede was de basis van een Duitse artillerie-eenheid. Er waren 250 militairen gelegerd. Het werd aangelegd in de vorm van een klein dorp met straatjes en grasperken. In verband met de ligging in ‘kaal’ land werden de elf bunkers gecamoufleerd als huis, winkel of stal. De bunkers hadden daken en geschilderde deuren en ramen. Ze kregen namen zoals ‘Villa Saarland’, ‘Villa Freundlich’ en ‘Villa Mosselland’. Het Stützpunkt werd ingezet voor ondersteuning van de kustverdediging en voor een eventuele aanval vanaf het land. Stützpunkt Groede was zelfvoorzienend en beschikte over een keukengroep, verbandpost, ziekenzaal, manschappen- en munitiebunkers. 

Pas bij het naderen van het bunkerdorp tijdens Operatie Switchback ontdekten de Canadezen dat ze op een goed gecamoufleerd Stützpunkt waren gestuit. De Duitsers gaven zich zonder tegenstand over. Met de operatie Switchback moesten de Canadese 3de Infanteriedivisie en de 4de Canadese pantserdivisie trouwens de zogenaamde “Breskens pocket”, de zuidzijde van de Westerschelde met de 64ste Duitse infanteriedivisie, opruimen. Het zou één van de zwaarste operaties worden in West-Europa.

Jarenlang lagen de bunkers begraven onder een dikke laag aarde en verscholen in struikgewas. Het bunkerdorp maakt nu deel uit van het park van Groede Podium. De bunkers zijn uniek en nog in goede staat. Zelfs de schilderingen waarmee de militairen de bunkers camoufleerden zijn nog goed te zien.

Bezoek de website van Zeeuwse Ankers voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.